SŁOTnE klimaty

[Podróżniczka]

kiedy wiatr zaczyna
bawić się włosami
a słońce cudownym
srebrem je odbija

fioletowe łany
gdzie oczami sięgasz
szelest pod nogami
zamyślenie strąca

wtedy las powadze
naprzeciw wychodzi
korony dyskretnie
kolory zrzucają

drzewa nagle wszystkie
jakby się zmawiały
stają nagusieńkie
ciężko się kołysząc

nagość ich nie peszy

więc sama obnażam
co rozsądek mierzy
aby towarzyszyć
w odwietrznych wyznaniach

i słucham historii
szumnie powierzanych
zdumieniem (s)kąpana
drzewami i sobą...

[Mirek]

w lesie można się zagubić,
nie dziwię się że nasi przodkowie czcili święte dęby bo ilekroć wchodzę do lasu na myśl mi przychodzi świątynia
w której wnętrzu czuję się mały wobec sacrum
a czasem sobie dumam że chyba do dziś czcimy las podświadomie