THEATRUM ANATOMICUM

[giger]

przeszedłem przez sito
tak jakbym przechodził przez ucho igielne
i zdałem egzamin bez znajomości tematu
i odpowiednich osób

trzy miesiące później założyłem wyblakły fartuch
wsunąłem do kieszeni pęsetę i zacząłem się błąkać
po laboratoriach, salach operacyjnych, izbach przyjęć
– okolicach wypełnionych oparami stęchłej formaliny
i wyrachowanej obojętności

zaglądałem pod skórę, czyściłem szkiełka preparatów
płaciłem asystentowi, żeby nocą jeszcze raz
zajść do prosektorium

spotykałem tam kobietę z rozciętą klatką piersiową
podobną jak dwie krople wody
do wychowawczyni z liceum

[Alek Osiński]

Ciekawy tekst. Brak metaforyki wprawdzie sprawia, że wydaje się dość suchy,
ale może to i dobra ilustracja tak właśnie opowiedzianej historii, kiedy w życiu
człowieka dochodzi do jakiegoś przełomu. Być może z ofiary staje się oprawcą?
To na pewno wiąże się jednak z odarciem ze złudzeń i uproszczeniem świata
do kształtu prosektorium, w którym czasem można się już poznać tylko
poprzez pozostałe w pamięci, chociaż jak widać, martwe już formy...

Pozdrawiam

[Mirek]

i zdałem egzamin bez znajomości tematu

peel umiał ściemniać?

[Henryk VIII]

WITAJ,
INTERESUJĄCY TEKST, ALE... DLACZEGO TE " TRZY MIESIĄCE..." ?
Ukłony
H8

[alchemik]

Dla mnie tekst sam w sobie jest na swój mroczny sposób metaforyczny.
Gdyby potraktować go do słownie traktowałby tylko o obsesji.

Opowiada o kolejnych przemianach w czasie. O przekształcaniu, walce o swoje miejsce w życiu.
Czasami w sposób beztroski, ze zmiennym szczęściem. Egzaminy to wartościowanie społeczne, systemów społecznych, pozwalające osiagać zamierzone cele, wybrane nisze w społeczeństwie.
Nie zawsze przy tym przystępujemy do egzaminów nam właściwych.

Pewne niewyjaśnione w życiu sprawy, spotkani ludzie, miłości, nienawiści, fascynacje, traumy, mogą z kolei powodować zachowania kompulsywne w niektórych przypadkach.
Jesteśmy zbiorem opakowanych emocji i to one często, a nie świadomy wybór, uwalniając się kierują, naszymi skojarzeniami, spojrzeniami na świat.
Teatr anatomiczny to teatr kształtów, obrazów, zapamiętanych twarzy, które już zawsze będą z nami. Będą w niezauważalny, lub przeciwnie, w spektakularny sposób kierować naszym zachowaniem.
Życie, istniejace dzięki swojemu zanurzeniu w czasie jest dziwnym teatrem, bowiem to co żywe przechodzi natychmiast w martwe formy pamięci odciśnięte w naszym umyśle.
Powiada się, że przeszłość jest martwa. A przecież tak naprawdę stanowi ona naszą podstawę, bazę w dążeniu do przyszłości. Jakby nie było, życie opiera się na śmierci, tej metaforycznej i tej, która odziera z aktywności, wywołując fascynację lub lęki.