Rembrandt

[Alek Osiński]

Nawet te najbardziej zdawkowe kontakty,
z punktu widzenia umarłych, są ważne. Każdy
kształt budują przecież z dali i zamglonych
szczegółów - chleb, nóż, skóra.

Można spróbować umknąć lecz czujny wzrok
przygwoździ. Czerń latarni karmi właśnie
garść ptaków i nie powinniśmy płoszyć. Czas
należy do nich, a my marni nad marnościami

pochylamy się trzymając pędzel ze szczeciny
dzika, śledząc jego ślady oczami ślepej dziewczyny
pełnej nieruchomych ciał. Przygarnij choć jedną
fałdę jej sukni, ujmij w dłoń źdźbło uśmiechu;

wśród zapartych na niby - szczęśliwy kto żyje
w przymierzu między ustami, rozpaczliwie
pociągającymi. A i tak przecież nie znasz jej imienia.

[eka]

Interpretacyjnie to wiersz trudny. Jaki obraz Rembrandta zainspirował? Dziewczyna w oknie, w ramie? Nie wiem.
Ale klimat niesamowity, taki Rilkowski. Jak z Elegii Duinejskich.
Próba zajrzenia tam, za życie.
Fascynacja uśmiechem dawno zmarłej, ale oczekującej na kontakt.
Budujesz więzy, pomagasz, peelu.

Pewnie nawet nie zbliżyłam się do Twoich myśli, ale poznaj moje.

[Alek Osiński]

Nie, żaden konkretny obraz, raczej epizody z życia R. są kanwą, stąd tytuł.

Dzięki za podzielenie się myślami, pozdrawiam

[Ewa Włodek]

wiersz -jakby o procesie tworzenia dzieła, o tym jak może być "nieprzewidywalne" i jak nieraz - że tak powiem - po swojemu interpretuje rzeczywistość.
Jest interesująco, zachęca, by przeczytać kilka razy i za każdym razem zobaczyć kolejny szczegół.

pozdrawiam ciepło, Alku
Ewa

[eka]

Nie, żaden konkretny obraz, raczej epizody z życia R. są kanwą, stąd tytuł.

Dzięki za podpowiedź.

[Mirek]

A i tak przecież nie znasz jej imienia.

właśnie ... czasem zdaje się że wiemy, czujemy podświadomie w momentach wyciszenia tę umowna
druga stronę ale ruszając w drogę zapomina nam się
i w sumie nikt nie wie na pewno

https://www.youtube.com/watch?v=eI_8qYU4K0g

[em_]

- szczęśliwy kto żyje
w przymierzu między ustami, rozpaczliwie
pociągającymi - to wyjątkowo mi się spodobało,
chociaż i reszcie nie można niczego zarzucić.
Pozdrawiam

[Alek Osiński]

No właśnie, cokolwiek, choćby nawet mimo woli człowiek robił,
jakieś "dzieło" powstaje...

Dzięki za uwagi i pozdrawiam

[alchemik]

Interpretacyjnie to wiersz trudny. Jaki obraz Rembrandta zainspirował? Dziewczyna w oknie, w ramie? Nie wiem.
Ale klimat niesamowity, taki Rilkowski. Jak z Elegii Duinejskich.
Próba zajrzenia tam, za życie.
Fascynacja uśmiechem dawno zmarłej, ale oczekującej na kontakt.
Budujesz więzy, pomagasz, peelu.

Pewnie nawet nie zbliżyłam się do Twoich myśli, ale poznaj moje.

Ewa ma i nie ma racji(przepraszam, Ewo).
To piękny wiersz, który inspiruje się tworzeniem i sam tworzy na wzór w rezonansie emocjonalnym.
Cudowne metafory światłocienia i
Czerń latarni karmi właśnie
garść ptaków
kontrastów.

A przecież puenta jest również o tęsknocie za miłością magiczną.

Bardzo dobry wiersz o porozumieniu jednego artysty z drugim, tym nieśmiertelnym, który pozostawił duszę w swoich światłocieniach.

Jurek

[Bożena]

Nie będę się rozpisywać, bo wiesz, że czytam twoje wiersze i się zachwycam- pod moimi powiekami ukazała się scena studiowania zwłok czy wręcz sekcja- ten obraz Rembrandta - a poza tym wiele emocji w wierszu- serdeczności-