Obietnica (Dorotce)

[alchemik]

Mnie twych loków, poetko, potrzeba,
bym mógł zwijać na palcach w pierścienie,
aby wiatrem jak suknię podwiewać,
do stóp twoich przyłączyć się cieniem.

A gdy zadmie oziębły listopad,
w grudy zmrozi, szkląc, grudzień marzenia,
spopod śniegu okruchy wykopię
i na piersi je będę ogrzewał.

Kiedy w pulsie usłyszę muzykę
serc, co biją w rytm trwożny, choć słodki,
ja ci jednak, poetko, napiszę
wiersz o wiośnie, nie spocznę, nim skończę.

J.E.S.

[Alga]

No i kiszka z mydłem z tym nawiasem, a już łapałam rymy, żeby odpisać

[tabakiera]

Dziękuję za dedykację. Oj, cóż to to były czasy!
Myślisz, żeby "ocalić od zapomnienia"?


wiersz o wiośnie nie spocznę, nim skończę
i nauczę, jak wsłuchać się w ciszę,
warkoczami spojrzenia oplotę,
a we włosach preludium usłyszysz.

I nie będzie potrzebne nam niebo,
ni skowronek, ni koszyk w malinach,
tylko dłonie i chęci troszeczkę,
żeby wiosnę w oddechach zatrzymać.

[alchemik]

Czekałem na tę odpowiedź.

Zawsze mi się z Tobą świetnie prowadzi dialogi poetyckie.




Alga, możesz się dopisać. Czemu nie.
Dorotka chyba (mam nadzieję), (oj nie wiem), nie będzie miała nic przeciwko temu.

[tabakiera]

Ależ skąd. Wspólna improwizacja to dobra rzecz. Bardzo lubię i chętnie wchodzę, jak tylko czas pozwala. A potem, jak oszlifować, może wyjść naprawdę ciekawy tekst. I sama gubię, co było w nim moje.

[skaranie boskie]

No fajnie jest, ale muszę (wybaczcie wszyscy) wprowadzić (a może wyprowadzić) jeden zgrzyt.
Skoro, panie Alchemiku, zdobyłeś się na - niezgorszą wcale - interpunkcję, to pozostań konsekwentny i dołóż przecinki przed i po poetce w pierwszym i w przedostatnim wersie, oraz przed i po "jak suknię" w trzecim.
Zasada jest prosta - każde wtrącenie oddzielamy przecinkami z przodu i z tyłu.

[Leon Gutner]

A mnie takich wierszy potrzeba

Z uszanowaniem L.G.

[alchemik]

Dziękuje, skaranie, zasadę znam, ale w interpunkcji, podczas pisania jestem co najmniej beztroski.
Zwykle wracam i poprawiam. Tym razem przeoczyłem.

Dziękuję, Leonie.

Jerzy