Koniec jest początkiem, Uroburos, czyli niekończący się wiersz

[alchemik]

A jak dam chleb i pokój, czy nie zechce więcej?
Dałem palec, może zechcieć rękę, a jak rękę dam, to głowy.
Czlowiek nie gotowy na takie cierpienie obcych.
Woli własne hołubić, jak pies bronić swojego nieszczęścia.

To przykre, pallas, ale wskutek problemów technicznych, małego kataklizmu na ósmym, Twoje piękne odpowiedzi przepadły.

Może masz je gdzieś zapisane?

Ale jak już mówiłem, w tym przypadku ważne jest tu i teraz.
Nie rozumiem czy inni czują się ponadto?

Hmmm, poeci. Pouczylibyście się trochę.

Choćby przez to, jak nie pisać wierszy.

[tabakiera]

Woli własne hołubić, jak pies bronić swojego nieszczęścia
tylko głupiec i tyran, bowiem nic nie wzmacnia tak,
jak nieszczęście cudze oraz obca praca.
Miło patrzeć jak Syzyf głaz na górę wtacza.

[alchemik]

Miło patrzeć jak Syzyf głaz na górę wtacza,
a jeszcze milej jak mu los pierdoli zamiary i przedsięwzięcia.
Wtedy we własnej gawrze nie posiadamy się ze szczęścia,
że nie jesteśmy sami w tej kołomyi czasu.

[tabakiera]

że nie jesteśmy sami w tej kołomyi czasu,
że Syzyfów jest wielu i że może kamienie
kiedyś przestaną spadać, uniosą się ku niebu
i utkną w boskim oku za ludzkie, ziemskie cierpienie.

i

[alchemik]

Tabakiera, albo mnie kocha, albo tylko rozumie, że ta zabawa ma sens.
Ja kocham jej odpowiedzi i więcej.



I utkną w boskim oku za ludzkie, ziemskie cierpienie.
Podlubią, aż zaropieje i wyda dekalog nowy,
gdzie wolno wszystko, a już miłości uprawiane
na wybiegu w zoo, czy też za plecami przedszkolanki,
w prosektorium, na boisku, w windzie, w grobie.
To ostatnie, szkieletowo ciekawe wyobrażenie.

[tabakiera]

To ostatnie, szkieletowo ciekawe wyobrażenie,
tu kręgosłup moralny może się wypaczyć,
w trumnie trzeba z godnością oddać się robakom,
zostawić oczodoły w dołach, pod kamieniem.

[alchemik]

Zostawić oczodoły w dołach pod kamieniem,
a może oczopląsy - nie wiem, chcę zerżnąć tę jedyną.
Popłynę do Australii, bo w wielkim śnie, aborygenka
wybrała mnie.
Staram się staram, zabijam, myślę, płaczę, gówno.
Bo o od tyłu o gówno zahaczam.

[tabakiera]

Bo o od tyłu o gówno zahaczam.
I mówi się trudno.
Sobie, niebu i światu dziś wszystko wybaczam.
Wypaczam? Rozpaczam?
Rżnę w karty,
wybrałem grę cudną!

[alchemik]

Wybralem grę cudną,
bo w miłość.
Nie mówię, nie śpię,
kocham.
Wypowiedzieć trudno, co tam
u Ciebie? U mnie zdobywcy próżność.

[tabakiera]

u Ciebie? U mnie zdobywcy próżność.
A z próżnego, to nawet Salomon...
I co począć? Wychylić?
Przetrzeć oczy, by przyjrzeć się słowom.