Koniec jest początkiem, Uroburos, czyli niekończący się wiersz

[alchemik]

Przetrzeć oczy, by przyjrzeć się słowom?
Może choć rękę podasz, albo gładkie udo
pod dłoń moją, uda nie uda, kocha, bowiem
na piersi złożyła mi głowę, a ja jej piersi pieszczę
na razie tylko w tych słowach nieszczęsnych,
ale przecież gotowa na palce i więcej.

[tabakiera]

ale przecież gotowa na palce i więcej
klawiatura, ach kusi, a serce
u pianisty wplątało się w ręce,
i uderza, a nuty? Wybiło.

[alchemik]

Uczcie się od nas pisać erotyki, poeci!

[tabakiera]

Od Ciebie, Alchemiku.
Miało być o pianiście. A wcześniej o Syzyfie i hazardzie.
Powtarzam ostatni wpis, żeby można było kontynuować.



ale przecież gotowa na palce i więcej
klawiatura, ach kusi, a serce
u pianisty wplątało się w ręce
i uderza, a nuty? Wybiło.

[alchemik]

I uderza, a nuty? Wybiło
pólnoc, i wciąż skradają się ręce
ku południu, na północ, do piersi,
do ud w końcu, które ściśnięte otwierają się
kwiatem. Wejdę weń motylem, zapylę... Aach!

[skaranie boskie]

widać wielkie afekta na niewieście cnoty,
świadczą o tym wymownie waścine emoty...

[alchemik]

Świadczą o tym wymownie waścine emoty,
po tym motywacje rozpoznaję cudze w łożu
i na piedestale, gdy stale wyprostowany członek
parlamentu nosi się krótko, do-wsadnie i cip-nie
omija słownośći zawoalowanej tęsknoty piłowania,
obróbki kryształu, na porcelanie defekując tęsknotę.

[pallas]

Obróbki kryształu, na porcelanie defekując tęsknotę.
Budzą potwora, co tę
Samotność zna z najgłębszych głębin oceanu.
Pragnie podziękować Panu.
I poznać chcę, większego potwora-samotnika.
Z duszą jego znika.


Ach taka rymowanka, ale chyba nic oryginalnego.

[alchemik]

Z duszą jego znika,
on sam, ciało tylko oprawą marną, bowiem
na nic kandelabry zdobne, czy choćby goła żarowka
na kablu, kiedy zgaśnie plomień.

[pallas]

Na kablu, kiedy zgaśnie płomień.
Powstanie nowy zmierzony świat,
A prawdę zna tylko stary pień.
W zapomnienie pójdzie kabla wiele rad.