Dramat na żywo

[eka]

Konstanty
- Pomyślę. Wiesz co Olka? Żal mi ojca i syna. Porządne chłopaki... nie zasłużyli sobie na takie traktowanie. Może powinniśmy to... zakończyć?

Ola
- Idiota!
(trzaskając drzwiami opuszcza łazienkę, zderzając się z Kirą)
- Podsłuchiwałaś?

[Patka]

Kira
- Co, co? Skąd, tak tylko się oparłam o drzwi, słabo mi się zrobiło. Taty jeszcze nie ma?
(do Konstantego, który wychodzi z łazienki, trochę naburmuszony)
- Pan się bardzo naczeka. Może pogramy w coś? Olu, wyżyjesz się na panu Konstantym w grze w karty. Proponuję wojnę, myślę, że zdążymy rozegrać jedną partyjkę do czasu przybycia ojca z Jędrzejem. Co oni tam robią w tym garażu?


Słychać dziwny hałas dochodzący z dworu. Kira, Dafne, Ola i Konstanty wybiegają z domu. Ich oczom ukazuje się Damian strzelający do opancerzonej limuzyny Jędrzeja. Jędrzej początkowo próbuje powstrzymać Damiana, w końcu jednak wsiada za kierownicę i odjeżdża

Kira
- Co się stało? Czemu tata strzelał?


-------

I tu przydałoby się, żeby na scenę wszedł Damian. Kto chętny?

[pallas]

Damian
- Czemu strzelam? Gołębię obsiadły samochód.
(wszyscy patrzą ze zdziwieniem)
- Co tak patrzycie jak na wariata. Od zawsze nie lubię gołębi i nie wiem czemu. Szlak mnie trafia po prostu na ich widok. Syn namawiał mnie na terapie, ale ja... no powiedzmy... nie jestem przekonany, co do jego metod pracy.

To ja się dołączę choć jeszcze nie pisałem dramatu.
Chyba dobrze wyszło. No to jestem Damianem.
Chętnie wcielę się w inspektora Macieja.

[alchemik]

Limuzyna wraca po chwili. Zatrzymuje się przed garażem. Jędrzej wysiada i uważnie ogląda maskę samochodu. Z aprobatą kiwa głową.

Jędrzej
- Może pociski ze zubożonego uranu pozostawiłyby jakiś ślad?

Zaglądając do garażu

- Panie Damianie, ten ostatni lakier oparty na fulerenach węglowych, jako podłoże bazowe jest chyba najlepszy. Dzięki własciwościwościom półprzewodnikowym i nadprzewodzącym jednocześnie, w słoneczne dni zasila akumulator. A co najważniejsze, może zastępować procesor komputera pokładowego.
A tak z ciekawości? Dlaczego celował pan w gołębie? Będę musiał zmywać krew i piórka.

[pallas]

Damian
(wymachuje bronią)
-Panie Jędrzeju przepraszam za szkody lecz gołębi nienawidzę. Proponuję panu zmienić te.. jak.. to pan określił... Nieważne. Właśnie do tego materiału gołębię ciągną, jak muchy do lepu. Najlepiej byś zrobił gdybyś przemalował na karmazyn... no toby ci mucha nie siadła, a znam się na zniechęcaniu gołębi.
(obraca się w stronę ulicy, przeładowuje broń i oddaję serię strzałów. Mówi do siebie)
- Cholerne gołębie, wszędzie ich pełno.

[Patka]

Kira (ze zbytnim przejęciem)
- Och, tato! Przecież to gołębie Mścisława! Hoduje je dla lepszej komunikacji międzyludzkiej, odkąd odcięli mu Internet.
(uspokoiwszy się)
- Więc... tato... pan Konstanty chce z tobą porozmawiać. Może pójdziecie na górę, zrobię herbatę, przyniosę ciastka... My tymczasem trochę tu posprzątamy.


Dafne (oblizując pyszczek na widok jednego z zabitych gołębi)
- Ja bym nazwała to inaczej, ale niech będzie.


Konstanty z Damianem wracają do domu.

[pallas]

Damian
- O i oto jego szatańska metoda, że niby gołębie da się polubić. Bzdura.
(do Dafne)
- A ty co, gołębi nie łapiesz. Leń z ciebie a nie kot. Chociaż...

Nie wiem czy to może być.

[Patka]

Dafne
- Ktoś coś mówił? A, to ten palant drze się z domu, choć dobrze wie, że go nie słyszę.

[pallas]

Damian
(Wchodząc do domu pozostawia broń na komodzie w pokoju)
- Konstanty po coś mnie tu ciągnął. A gdzie ten burak, co niby za analityka się ma. I ojca do grobu chcę wpędzić.

[eka]

Konstanty
- Siadaj, Damian, chłopie i nie wciskaj mi kitu o nienawiści do gołębi. Wiem co Cię dręczy, nie jesteś tak naiwny jak Mścisław. Ale wyładowywać frustrację na ptakach? Stać Cię na więcej. Działaj skutecznie, wiesz, analiza, projekt i wdrożenie.
Sugeruję jednak bez ptasich przymiarek celować wprost do tej małej intrygantki i niekoniecznie zaraz kulami. Chcesz wylądować za kratami? No co tak się patrzysz, naprawdę nie wiedziałeś, że twoja przyszła synowa Kira puszcza się z Jędrzejem?
(Damian wpada w stupor)

Konstanty
- Głupi jak jego dzieciak. Słyszysz? Skończ z tym wreszcie! Wiem, wiem że w Iraku Jędrzej, ten znany hazardzista uratował Ci tyłek, zabijając dzieciaka, który do ciebie strzelał, ale już dawno spłaciłeś ten dług, znaczy jego karciane zobowiązania, w dodatku legalnie zatrudniłeś, będzie miał niezłą emeryturę od tych 10 tysięcy na miesiąc. Damian, odezwij się!
(uderza go w twarz)