na brzegu

[tea]

rzeka toczy kamienie po cichu cierpliwie
dno wędruje ku morzu
jeszcze możesz dotknąć tego samego dna
położyć się na piasku ciągle takim samym
ujęta w ramy brzegów chlopska filozofia
poi czerwone krowy zmienia wodę w mleko
leżysz a obok dzieją się cuda
czego potrzeba wiecej nad wodę i kamień
kamień znajdzie winnego woda zmyje krew
rzucisz kamień pod nogi zańniesz na kamieniu
kamiennym snem
lub nie zostanie na kamieniu kamień

zatem woda cierpliwie toczy kamienie
dno wędruje ku morzu

[eka]

Złapałam się na tym, że nie zauważyłam powtórzeń, wręcz odwrotnie, zachwyciłam się wykorzystaniem frazeologizmów ze słowem kamień, tak celnie wplecionych po modyfikacji w wierszu, że szacun, Tea.
Dojrzałe pisanie na brzegu. Metafora połączona z realnym konkretem. Wpatrzenie w dno rzeki, i dno wędrujące ku morzu. Dno piaszczyste, kamienne i dno życia. I taki spokój podmiotu. Dwie filozofie - pogodzone.
Piękny wiersz.

[Henryk VIII]

Witaj;
wiersz działa. Jednak ja ten fragment ;" dno wędruje ku morzu
jeszcze możesz dotknąć tego samego dna"

czytam następująco:
"dno wędruje ku morzu
jeszcze możesz dotknąć tego samego szlamu"

Ale to tylko moje subiektywne odczytywania...
H8

[tea]

Tak, Henryku, kiedy odchodza kamienie pozostaje szlam. Dobrałes się do sedna.

[Hosanna]

podoba mi się dno wędrujące ku morzu
bardzo

[Bożena]

ciekawe- zawsze łączono wodę z powietrzem i ogniem- jako 3 żywioły, a TU- woda+kamień- woda drąży skałę, ale i spod skały często wypływa strumień- więc są jakby powiązane - ciekawe ujęcie i fajne przejścia myślowe w drugiej części wiersza- pozdrawiam