Bigotka

[tabakiera]

Uwierzę w tęczowe skarby,
pierwiosnki kwitnące na lodzie,
listopadowe majówki.

Zrobię to, by się rozpłynąć
w niewiedzy, co zapomnieniem,
gdy kuszą ciepłe języki.

Dla jednej chwili uwierzę,
tylko nie gwałćmy ciszy.

Słowo podobno jest ciałem.

[eka]

Uwierzy, gdy się rozpłynie w niewiedzy.
I... w milczeniu.

Komu uwierzy? Czy czemu? Chyba to drugie, tym wyznaniom, gdy peelka wymaże wiedzę o ich ułudzie. Zatem jednak apel o ciszę. O prawdę, którą słowa fałszują swoim ciałem.
Można oczywiście inaczej zinterpretować pointę w kontekście wiary.
Lęk przed spełnieniem się listopadowych majówek.
Cisza jest bezpieczna.

tylko nie gwałćmy dziś ciszy.

Ć, dzi, ś, ci, - gimnastyka języka.

Nie gwałćmy ciszy.

Pozdrawiam.

[tabakiera]

Masz rację, "dziś" spokojnie można usunąć.
Dzięki za interpretację , Ewo.

[eka]

A wiesz... nie potrafię dopisać swej interpretacji do tytułu. Stąd mam świadomość niezłapania istoty rzeczy. Gorliwość w tej wierze? Wytykanie niewiary innym?

[tabakiera]

Ewo, a jak można uwierzyć w listopadowe majówki?
Peelka bardzo chce uwierzyć, łatwiej jej bez słów. Staje się bigotką. Bo to nie jest wiara do końca prawdziwa. Może sama chce siebie oszukać? A może się ziści...
Takie ryzyko.

[eka]

Wiara czyni cuda, więc warto.

Dzięki, Dorotko.

[tabakiera]

To ja dziękuję.

[pallas]

Uwierzyć można we wszystko. Tylko czy to potrzebne nam.
Pokazywać tego nie trzeba, bo milczenie pozwala pokazać prawdę.
Nie ten co wierzy i to pokazuję, jest wielki, ale ten, kto potrafi wierzyć i przeżywać to w sobie w milczeniu, są wielcy.

Pewnie coś po kiełbasiłem w interpretacji.

Tytan

[tabakiera]

Nic nie pokiełbasiłeś, nie ma takiej możliwości.
Dzięki, Pallas.

[alchemik]

Hmm, mimo romantycznego wstępu, w zestawieniu z tytułem, to jednak jest wiersz o erotyce ciała.

Ta wiara, a właściwie obnoszenie się z nią, to wiara na wyrost. Wiara w to co nigdy nie może się spełnić.
Deklaracja i to nie skierowana gdzieś na zewnątrz, tylko do siebie.

Oczywiście gry slów, które też mają znaczenie erotyczne.

I obawa przed jednym słowem, które może stać się ciałem.

A może nie obawa, a pragnienie?

Stąd bigotka.

To przewrotny, delikatny erotyk.
Moim zdaniem świetny.