Bo srebro

[alchemik]

Minął wrzesień, coś się wlecze.

Idzie, idzie złota -
brak.
Ja rozumiem, pora roku,
ale żeby zaraz kark
przygięła w dół
srebrzystym włosem?
Weź, poczekaj choćby z roczek.
U mnie jeszcze wciąż pierwiosnek,
w lędźwiach żar.
Zrzucę liście, obiecuję.

Może maj?

[Lucile]

Ładnie przekomarzasz się z czasem - jesień tak na nas wpływa - ja ją uwielbiam - wszystkie moje WIELKIE MIŁOŚCI zdarzały się o tej porze roku - więc, jak tu nie darzyć ją sentymentem?

Zgrabny ten tekst, z dystansem do siebie, poczuciem humoru, - a jednak, gdzieś głęboko ukryty w tle,
snuje się smuteczek, jesienny smuteczek, jak "babie lato", a także... pretensja,
za "majowo - lędźwiowy żar pierwiosnków"

ze złotopolskojesiennym uśmiechem
Lu cia

[Mirek]

Minął wrzesień, coś się wlecze.

łoj wlecze się i zimno i ... uśmiechłem się

[alchemik]

Dziękuję, Lucia, Mirku.

To żartobliwy tekst, a jednak z pewną refleksją.
Ja nawet lubię jesień, ale nastraja mnie nostalgicznie.

A, zauważyłem wysyp wierszy jesiennych.
To jak grzyby.
Napisalem więc czym prędzej własny, nakrapiany, jak kapelusz muchomora, lekką przekorą.

[tabakiera]

Ach, ten brak złota!
Ono zawsze w cenie.
Ale przyszedł czas na srebro - podobno jest nim mowa.

Obiecanki - cacanki.
Kto w maju zrzuca liście?
Kto oszuka czas?

Ale można nie zwracać na niego uwagi.
Jak starsi panowie dwaj.

Pozdrawiam.

[alchemik]

Dorotka, jak ty rozumiesz moje przesłania.
To pewnie, dlatego że kradnę pomysły od Ciebie.
Pomysły na grę słów i odwracanie biednego kota ogonem.

Uwielbiam koty, a jednak męczę je w wierszach.
W workach odwracanych do góry dnem.
Srebro - mowa - trawa, intymne futerko wiosny.

[anastazja]

Jak ładnie! Ciepło u Ciebie jak na jesień (nie to co u mnie) - sympatyczny, skoczny i lekki. Miło się czyta. Pisz mi takie, a kto wie, może polubię jesień? Serdecznie...