potrzaski i pól przewężenia

[Tomek i Agatka]

tajemnie tu i mglisto
zdradliwych podłóg mech
prześlizgniesz się zbyt szybko
i już cię licho rwie

zaśmieje się złowieszczo
wyrosły na drzwiach gwóźdź
przykróci pysk o rękaw
nim złożysz się na pół

więc nitka i za nitką
zwijasz się w kłębek szmat
i stopy kładziesz nisko
najbliżej jak się da

przykładasz ucho murem
posuwasz krok o cal
sznurując usta czujesz
jak ściska całą krtań

więc ręka i za ręką
próbujesz wyczuć dal
w oparciu ścian światełko
w przebłyskach lądu plant

a jednak nie tak prędko
z czeluści podłóg stuk
że nogi same miękną
w odpływach myśli szturm

wyłoni się spod ziemi
jak gdyby nigdy nic
syczących gadów plemię
zgłodniałych zębów szpic

w patchworkach szkleń wiraże
zastępów pełne drzwi
i wnet się już okaże
zapadła klamka zgrzyt

przeglądasz szczęki z bliska
od żeber po sam trzpień
zatracasz zmysły w ślizgach
łykając odbić cień



http://www.vecernji.hr/media/cache/10/d ... 185467.jpg

[Leon Gutner]

Uwielbiam takie formy takie tematy i takie pisanie
Pomysłowe dobrze wykonane staranne w treści .
Niesie prowadzi sprawia Leo czytelnikowi samą przyjemność .

Z uznaniem L.G.

[pallas]

Piękny wiersz taki dźwięczny, jak Deszcz jesienny Staffa. Słowa płynom i czytelnik płynie. Wszystko tu mi gra. Tak i treść coś się wydaje tylko pozorne tak na prawdę jest inne. Człowiek umie wpaść w pułapkę drugiego człowieka. A one są prze różne, bo może to być pułapka charakterów. Człowiek boi się tego, co nie znane. Tylko z bliska człowiek uwierzy jaka jest prawda. Z mojej strony tyle, choć mało. Wrócę tu na pewno nie raz.



Tytan

[Lucile]

Dzień dobry, zarówno Tomku, jak i Agatko,

wiersz urzekł mnie swoją formą; rytm, melodia, harmonia - cymes
Dołożyłeś (dołożyliście ) do tego "tajemną, mglistą" treść, i czytam go już po raz trzeci na głos, delektując się jego harmonijnym brzmieniem... płynie łagodnie, misternie i sekretnie.

Mam niedosyt, proszę o więcej! (nie mów nikomu, proszę, ale - podziwiając, cichutko, w kąciku - zazdroszczę takiego pisania).

Serdeczności ślę
Lu cile

[alchemik]

Bardzo dobrze o lęku, o atawistycznym strachu przed ciemnością, w samotności nawet własnego pustego mieszkania.

Gdy umysł śpi, budzą się demony.

A one są w nas. Pojawiają się cieniem na ścianie, zgęstkiem ciemności w kształcie postaci opartej o poręcz krzesła, na którą zarzuciłeś ubranie.
Albo we śnie, koszmarem, z którego nie ma wyjscia, aż do przebudzenia.

Nie przesadzalbym z tą grą słowną prze-wężenia w tytule.

Sam wiersz jest napisany dosyć zgrabnie, rytmicznie z ciekawymi obrazowaniami, za pomocą dobrze dobranych słów.

Z pewnością, podoba mi się.

[Tomek i Agatka]

Leonie,
z największą przyjemnością przeczytałam Twój komentarz.

Kłaniam się wdzięcznie i pozdrawiam najserdeczniej : ) : )

*

Pallasie (Tytanie),

Racja, najbardziej boimy się tego co nieznane, w głowie tysiące najczarniejszych scenariuszy i rojeń, próba domysłów, a nogi same skłonne są do ucieczki, tyle że najczęściej składają się i plączą, bo ciało w sam raz odmawia posłuszeństwa, gdy psychika paraliżuje na dobre. Najmniejszy szmer urasta do rangi lwa. Drzemią w nas spore pokłady strachu, uaktywniają się, gdy tylko coś wzbudzi naszą czujność. W potrzasku jak w pułapce własnych myśli - znika nam wiele z pola widzenia, nic nie jest takie samo, czasem wystarczy przygasić światło.

Dziękuję i pozdrawiam cieplutko z Wisły

*

Lucile,

Częstuję się każdym Twoim słowem, i zabieram sobie wszystkie skrzętnie na ciut trudniejsze dni. Łezka w oku, że czytasz kolejny raz na głos, bo ja zawsze czytam swoje wiersze na głos (i nie tylko swoje), zdążą wielokrotnie wybrzmieć przez ściany zanim gdziekolwiek powędrują, a jeśli gdzieś tam nabierają u Ciebie życia i kształtu te moje rozsypane po kątach literki, to naprawdę łapie za serce i radość przeogromna, że mogą sobie tak wydźwięczęć. Co do pisania, ciągle się uczę, chociaż to chyba najmniej właściwe słowo, bo po latach wcale nie ma się cienia pewności, zawsze zaczynam od nowa, stały dylemat czy podołam wyzwaniu, dlatego cieszę się z chwili, która jest mi dana tu i teraz, słowa przychodzą same, rozsiadają się i gnieżdżą, i nigdy nie wiem, co rozwinie się z zalążka, tak bardzo kocham ten moment zaskoczenia, kiedy możemy się wreszcie wzajemnie poznać i oswoić.

Podziękowania, buziaki i moc uścisków

*

Alchemiku,

Dokładnie tak. Rozwieszone na strychu pranie, czasem szmer, może łamiąca się gałąź za oknem, nierozpoznany, tajemniczy odgłos, brzdęk, innym razem uporczywe szuranie, które gdzieś w tle nagle zanika i niepokoi, bo za chwilę nie jesteśmy pewni, czy usłyszałby je ktoś jeszcze poza. Nadstawiamy więc uszu i wyczulamy zmysły, gubiąc się w naszych wyobrażeniach, sami łykamy zadane sobie ostrze, strach siedzi głęboko w nas, i choć próbujemy sobie z nim radzić na tysiąc możliwych sposobów, to tak naprawdę jesteśmy bezradni, kiedy do głosu dochodzą ukryte demony.

Rzeczywiście, muszę się zgodzić z Tobą, nie ma potrzeby takiego przekombinowania z tym myślnikiem pomiędzy, szybciutko poprawiam.

Dziękuję za zajrzenie pod smocze linijki. Pozdrawiam najserdeczniej z Wisły : )

Agnieszka