blind

[siedem]

kropla za kroplą drąży samotność skrywaną za szklanym uśmiechem
pod maską pozorów brak tlenu
czas zagryza wrażliwość

potrzeby wciskane między pragnienia co siedem lat bardziej odległe
namiastką uczucia wiersze miłosne
w przestrzeni ogólnodostępnej

nadzieja walczy z rozsądkiem szukając znaków na wirtualnym niebie
źrenice stopione od patrzenia w słońce
znów przeoczyły zaćmienie

[alchemik]

Blind czyli zamknięty na światło, a może na świat?
Ślepiec, przesłona.
Blindami nazywają przesłony ze szkła nie przepuszczającego obrazu świata na oknach w aresztach śledczych.
Stąd moje skojarzenia z siedmioletnim wyrokiem. Wybacz.

Liczba siedem ma tu jakieś znaczenie.
Przestrzeń ogólnodostępna to oczywiście internet.

Wiersz jest o samotnosci, ale nie potrafię go rozgryźć.

To niezły wiersz.
Wiele goryczy.
Dobrze zobrazowany.

[siedem]

Siedem.
Magiczna cyfra.Moja szczęśliwa.W dacie urodzenia mam dwie siódemki, więc idzie ze mną przez życie.
Ponoć co siedem lat człowiek się zmienia.Zmienia się perspektywa postrzegania świata.Innych.Siebie.
To co było ważne kiedyś z czasem wydaje się być mało istotne.
Dramaty z młodzieńczych lat dziś przywołują uśmiech na twarzy.
Dojrzewamy.A wraz z nami nasze pragnienia.

Pozdrawiam.

[lczerwosz]

Oślepiony/a oczywiście przez słońce. Czego szuka tam na słońcu, wiadomo, że wskazówki, znaku. To uwarunkowanie człowieka od zewnętrznych sił, niedostępnych, zupełnie obiektywnych. Nie wiemy, jaki mają na nas wpływ cykle zaćmień, wiadomo, że od zawsze człowiek docieka tego i dopowiada, czego nie wie. Magia cykli jest jak magia cyfr, liczb. 7.
Przeoczenie zaćmienia to może jednak niezauważony inny człowiek, tak bym sobie dopowiedział. Autor nie zaznaczył tego wyraźniej, ale nie wiem, czy taki miał zamysł. Co mi przeszkadza w wierszu to:
kropla za kroplą drąży,
szklany uśmiech,
maska pozorów. Szukałbym mniej oczywistych, ale może wybrzydzam tylko.
Sugeruję zmianę:
nadzieja walczy z rozsądkiem szukając znaków na wirtualnym niebie. Sprawić to może oderwanie akcji od rzeczywistej, okrutnej gry ze słońcem, a przeniesie problem samotności do sfery kontaktów internetowych, które potrafią bardzo zbliżać, ale jednocześnie nie pozwalają na naturalną ich konsumpcję. Wiązałoby to trzecią cząstkę wiersza z drugą. Pomyśl.

[siedem]

nadzieja walczy z rozsądkiem szukając znaków na wirtualnym niebie
Podoba mi się.Wprowadzam zmianę.

Przeoczenie zaćmienia to przeoczenie człowieka.
Wypatrywanego z taką intensywnością że gdy w końcu się pojawia nie zostaje zauważony.A może zostaje ?
Czasem to czego pragniemy jest jednocześnie tym czego boimy się najbardziej.
Udawanie ślepca to dobra wymówka.

Dziękuję za pochylenie się nad tekstem.
Pozdrawiam.

[lczerwosz]

nadzieja walczy z rozsądkiem szukając znaków wirtualnym na niebie

ale pomyliłeś się poprawiając;
ma być:
nadzieja walczy z rozsądkiem szukając znaków na wirtualnym niebie

[siedem]

Już poprawione.Dziękuję

[Bożena]

ładne rozbudowane wersy choć wiersz o samotności jednak z nadzieją na zmiany- podoba mi się- serdeczności

[siedem]

Ponoć nadzieja umiera ostatnia...
Dziękuję Bożeno.

[alchemik]

Co siedem lat człowiek ponoć zmienia skórę.
To powiedzenie było mi znane.
Widocznie szukałem za ósmym.
Czasem tak mam.

Ale, to dobry wiersz.
Dobrze zobrazowana tematyka. Dobrze zmetaforyzowana (fuj! co z okropne słowo wymyśliłem).
No, i dobrze zwersyfikowany.
Możesz być zadowolony z dzieła.
Tym bardziej, że zaćmienie pokazuje nam często prawdziwy obraz zjawiska.

Jurek