a może to już

[she]

nie pomieszał języków a wieże miast
kruszeją dzień po dniu coraz dalej im do nieba
odległe brzegi łączy jeszcze papierowy most
ale i on łatwo mięknie łamie się i spada
kiedy nabierają wody w usta

struchlałe gołębie nie wiedzą
że nadchodzi czas braku hojnych rąk
nie szukają przylądków nowych ziem
obiecanych tym razem już na zawsze
nie szuka ratunku i ten który kiedyś
mocno wierzył
że nie można bardziej być
niż być dla kogoś
zrozumiałym

i tylko najsmutniejsza kobieta na świecie
siedzi wciąż w sercu miasta
maluje paznokcie na czerwono

[Mchuszmer]

Witaj, She
szsziszi - Mchuszmerowi się to oczywiście podoba. W poezji też - miękki szept, ale wywołujący potężne echo. I tak jest z wierszem. Liryczne myśli bardzo lirycznie przedstawione, widać wyrobiony styl i dłoń. Płynne skojarzeniowe rozwijanie treści i rytm. Mój faworyt - "czas braku hojnych rąk" .
Babel - a może to już, znaczy, dopiero teraz. Język się co prawda staje coraz bardziej uniwersalny, ale, jak czytam sobie w wierszu, nie zbliża, ludzie się oddalają, jak galaktyki w rosnącej przestrzeni, mimo zagęszczenia skupisk - a postawiona została teza, że najmocniej istnieje się względem, dla kogoś, w kimś, w odbiciu. Papierowe mosty kontaktów zza biurek, zrywające się ot tak, ukrywające i dawkujące fragmenty osobowości po drugiej stronie. Brak czasu na proste i bliskie naturze zajęcia, brak stałych punktów odniesienia z racji tempa życia. I cóż, bardzo smutny tekst, żal jakby patrzącego na to co odchodzi, zamiera.
I przypuszczam, że nad kobietą z puenty jeszcze się jakiś czas pozastanawiam. Zaniedbana miłość (takie proste skojarzenie które się pierwsze nasunęło), hm..? Liryk do wielokrotnego smakowania. Hej!

[alchemik]

Chciałbym tak pisać jak Ona, znaczy się she, i komentować jak Simon, znaczy się Ty.

Cudowny liryk, w którym apokalipsa nabiera nowego znaczenia.
Jest czymś, co się dzieje tu i teraz.
Zwykły upływ czasu.
Czas ponoć buduje.
Ale według mnie to entropia.
Zaczyna się od budowania, a poprzestajemy na wspominaniu.
Papierowe mosty, to świetna metafora dotycząca zarazem uczuć niewydarzonych, jak i współczesnych budowli, choćby i fizycznych. Ale głównie metafizycznych.

Współczesna Sodoma i Gomora i wieża Babel rozciągnięte w czasie dla niepoznaki.
I wyczekiwanie, miłości.
Choćby przez chwilę.
Przed końcem.
Uczucia.
I nadzieja, nawet w obliczu symptomów końca.

Ach, Iza!

Ty to potrafisz

[pallas]

Każdy myśli, że już jest ta ostatnia chwila. Po której może być tylko nicość.
Świetny opis w pierwszej zwrotce jakoś kojarzy mi się to z San Francisko.
Coraz wyższe te budynki, ale zamiast przybliżać oddalają ludzi od siebie, są egoistyczne
chcą im zabrać ostatnią nadzieję.
I most papierowy nietrwały, który szybko może się zmienić.
Tak jak człowiek, jak mu wygodnie w danej chwili. Każdy chcę dla siebie, ale innym nie chce dać liczy się być i mieć.
Być to znaczy również zmieniać i to jest ważne, by wysłuchać a nie pędzić jak całe miasto.
I kobieta, która ma emocję, uczucia ma duszę tego miasta, które może ją przytłacza.
Malowanie paznokci to mi się kojarzy z artystą/ką, której udzielił się smutek i beznadziejność.
A jednak może to znaczyć, że ta artystka działa, tylko nikt tego nie widzi.
Strasznie Dekadencki wiersz. I od razu przypominają mi się słowa:
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni Jesienny...

Tytan

[Marcin Sztelak]

Liryczna apokalipsa, podobno każdemu będzie dane to w co wierzy... jak głosi jedna z rozlicznych teorii niebytu. Wyglądam przez okno i też się zastanawiam: a może to już???

Bardzo dobry kawał poezji.

Pozdrawiam.

[Mchuszmer]

Chciałbym (...) komentować jak Simon, znaczy się Ty.

Ho ho, dzięki, ale wiesz, czytając dalej ma się wrażenie, jakbyś ćwiczył sztukę suspensu .
Aczkolwiek mnie nie zaskoczy poezja w Twoich interpretacjach

[she]

Bardzo mnie cieszy, że tekst się spodobał.
Serdecznie dziękuję wszystkim za odwiedziny i pozdrawiam

[Podróżniczka]

She, pięknie piszesz, chociaż temat raczej zbyt apokaliptyczny jak na mój gust. Wybieram jednak dla siebie

nie można bardziej być
niż być dla kogoś
zrozumiałym

bardzo mi się to podoba
Pozdrawiam

[eka]

nie pomieszał języków a wieże miast
kruszeją dzień po dniu coraz dalej im do nieba
odległe brzegi łączy jeszcze papierowy most
ale i ten łatwo mięknie łamie się i spada
kiedy nabierają wody w usta

struchlałe gołębie nie wiedzą
że nadchodzi czas braku hojnych rąk
nie szukają przylądków nowych ziem
obiecanych tym razem już na zawsze
nie szuka ratunku i ten który kiedyś
mocno wierzył
że nie można bardziej być
niż być dla kogoś
zrozumiałym

i tylko najsmutniejsza kobieta na świecie
siedzi wciąż w sercu miasta
maluje paznokcie na czerwono

---------------------------------------------
Podoba mi się sztuka połączenia planu jednostkowego z uniwersalnym w tym wierszu. Szacun, She. Oryginalne wykorzystanie toposu wieży - czyli rozumienie a zrozumienie, topienie się papierowych mostów, ptaków ziemie obiecane. I oczywiście bycie uzależnione od zrozumienia.
Obraz samotności w poincie.

Obraz epoki w wymiarze peela i pokolenia.
Bardzo dobry wiersz.

[she]

Podróżniczko, cieszę, że ten fragment wybrałaś, bo to mój ulubiony i chyba najważniejszy w tym tekście
Ewo - w punkt. Dziękuję, że przyszłaś do mnie.