moje

[she]

wiersze nienapisane
okruchy chleba
na stumilowym stole

[Lucile]

wiersze nienapisane
okruchy chleba
na stumilowym stole

she,
stumilowy stół

pozdrawiam
Lucile

[eka]

Iza, ile Ty tu zawarłaś... i podziękowanie za dar, i wagę nienapisanych , i mały smutek.
A ta metafora rzeczywistości - stumilowy stół... wierzysz i potrafisz kochać świat, Poetko.
Z najwyższym uznaniem dumam nad tą piękną miniaturą.

[she]

Ten "stumilowy stół" towarzyszy mi od bardzo dawna, na pewno naście lat
Kiedy zaczęłam coś tam sobie popisywać, chciałam na nim w jakiś sposób zbudować cały wiersz, ale ostatecznie nie wychodziło i w końcu jest miniatura, bo stwierdziłam, że właściwie nic więcej tutaj mi nie trzeba
Jest to, co chciałam wyrazić. Jeśli to do kogoś trafia, to cieszę się przeogromnie !
Może "stół" kiedyś znajdzie jeszcze inne miejsce, kto wie Piszący mają swoje ulubione motywy, mam i ja

Lucile - dziękuję i ślę serdeczności
Ewa, dziękuję... nie wiem co odpowiedzieć...

[coobus]

. Ujmuje swoją prostotą.

[she]

Dzięki, Coobus
Miło mi, że zajrzałeś

[Mchuszmer]

Niespodzianka, dwa wersy z "prozy", a pierwszy jakby z jednego z młodszych wierszy, a jaki spójny kolaż.

Oj, powiem chyba, Iza, coś podobnego jak niektórzy poprzednicy, w każdym bądź razie, to co pierwsze przychodzi na myśl przy lekturze: stół w dualizmie - jako wielka przestrzeń, prawie pusta, z drugiej strony, jego ogrom daje podmiotowi nadzieję. Zbieranie impresji, własnego, intymnego, wycinka rzeczywistości. Chleb wymowny jako pożywienie, dające siłę by iść.
A jeśli się umie zbierać i jeszcze uwieczniać w dobrych miniaturach - brawo.
Ta mogłaby funkcjonować nawet bez pierwszego wersu, i to pokazuje jej treściwość, niemniej taka jak obecnie jest oczywiście bardziej poetycka.

[she]

"proza" nie przetrwała upływu czasu. Rozsypała się. Proza życia
Stół był i został i tutaj już pewnie będzie.

Dziękuję za odwiedziny.