Marny puch (5 - Zaduma Veroniki)

[Ewa Włodek]

Od początku


Poprzednia odsłona




Byłam w łożu Valerią, Lukrecją – w kościele,
a na mój stół potrawy serwował Lucullo,
myśl platońska płynęła kryształową strugą,
w swoje frazy – Ovidia wplatałam nieśmiele.

Przeszły przez moje ręce wielkość i miernota,
umiałam koić żądze, boleści i lęki,
ledwie ode mnie wyszli – zaczynali tęsknić,
bo w oczach miałam magię, a w ustach – narkotyk.

Dziś – marna poetessa, nędzna cortegiana,
wdeptana w tę kloakę przez złocone korki,
piszę słowa obrony na gnijących ścianach

mając cichą nadzieję, być może – na próżno,
że komuś starczy hartu, dostoi honoru
by rzec: skoro jest winna, to ja z nią – po równo.

cdn

[Gorgiasz]

Dobre, smutne i niestety prawdziwe.

A tak w kwestii formalnej, jakby ktoś miał wątpliwości:

piszę słowa obrony na gnijących ścianach

A kogo to obchodzi?

mając cichą nadzieję, być może – na próżno,

Nawet na pewno.

[Ewa Włodek]

A tak w kwestii formalnej, jakby ktoś miał wątpliwości:
Cytuj:
piszę słowa obrony na gnijących ścianach

A kogo to obchodzi?

hmmm, Gorgiaszu, Veronica Fraco, znana i bardzo popularna swego czasu kurtyzana i poetka, osadzona w wiezieniu inkwizycji w skutek pomówienia o sprowadzenie carami zarazy, nie mając w lochu przyborów piśmiennych, napisała tekst swojej mowy obronnej na ścianie lochu i wyuczyła się go na pamięć! Był rewelacyjny...

Cytuj:
mając cichą nadzieję, być może – na próżno,

Nawet na pewno.

nie na próżno, choć tylko jeden z jej utytułowanych klientów klientów (a jednym z nich był król Francji), żydowski bankier, podczas jej procesu powiedział głośno, że on korzystał z jej usług, i nie był wyjątkiem! Nie wykluczone, że równiez jego postawa przyczyniła się do zwolnienia Veroniki z więzienia...


dziękuję Ci ślicznie za odwiedziny, za czas dany Veronice i za słowo...
Pozdrawiam z uśmiechem
Ewa

[Gorgiasz]

Nie znałem tej historii; potraktowałem jej wymowę ogólnie i metaforycznie. Ale skoro tak, to wypada się cieszyć; widać cuda się zdarzają.

[pallas]

Marny puch nam się rozwija.
Ileż to ludzi zginęli, bo mieli inne poglądy niż większość.
Czasem jedno słowo za dużo powoduje wrogość innych ludzi,
Niż pochlebianie ich teorią czy ideą.
Weronika traktowała wszystkich równo.
Pokazywała im piękno.
Ale teraz w lochu pisze swą obronę.
I do końca ma nadzieje nie traci jej.
Czy my w obliczu takiego zagrożenia nie poddalibyśmy się.
Wszystkim którym pomogła obrócili się przeciw niej.
Cóż takie jest życie płata nam figle.

by rzec: skoro jest winna, to ja z nią – po równo.

Z całego sonetu, który jak zawsze dobry. Te słowa są dla mnie najpiękniejsze.

Tytan

[Ewa Włodek]

Nie znałem tej historii; potraktowałem jej wymowę ogólnie i metaforycznie. Ale skoro tak, to wypada się cieszyć; widać cuda się zdarzają.

ano, Gorgiaszu, w tym cyklu pojawiają się kobiety z krwi i kości i ich prawdziwe historie. Veronica Franco była "numerem pierwszym" wśród zarejestrowanych weneckich XVI-wiecznych kurtyzan, cieszyła się względami doży, licznych bogatych obywateli oraz króla Francji. Gruntownie wykształcona, miała w swoim dorobku literackim dwa tomy poezji w stylistyce Owidiusza, tom tak zwanych myśli oraz korespondencje zebrane. Niektóre sonety dedykowała królowi Francji. Dysponowała ogromnym majątkiem. Niestety, damy weneckie uznały ją za zagrożenie i wykorzystały epidemię, która akurat dotknęła Wenecję, do oskarżenia jej o to, że czarami wywołała zarazę. Na szczęście dane jej było uniknąć losu, jaki zwykle bywał udziałem kobiet oskarżonych o czary, ale po wyjściu z więzienia inkwizycji w zasadzie wycofała się z "zawodu" i życia publicznego, dalej żyjąc skromnie i już bez rozgłosu.
Co zaś do cudów - cóż, nie wszyscy inkwizytorzy byli ciasnymi doktrynerami, a i doży weneckiemu chyba nie zależało na zabiciu Veroniki...

Ewa Włodek pisze:
by rzec: skoro jest winna, to ja z nią – po równo.

Z całego sonetu, który jak zawsze dobry. Te słowa są dla mnie najpiękniejsze.

i to mnie bardzo cieszy, Pallasie..


Panowie, bardzo mi miło, że jesteście, dziękuję Wam za obecność, za lekturę i za dobre słowa...
samo serdeczne Wam posyłam...
Ewa

[skaranie boskie]

Nie znałem historii tej damy.
Widać nasz cykl nie jeno uroki poezji roztacza, ale i edukację historyczną szerzy.
Brawo za sonet, Ewo.

[mawo]

Pięknie, czysto. Jestem pod wrażeniem.

[bartosia]

I powrocilam tu, po dluzszym czasie (czym sa dwa niepelne lata w stosunku do stuleci, ktore pamietaja Veronice Fraco)
Warto bylo, Ewo, ponownie nasycic sie dostojnoscia Twojej poezji i komentarzem, siegajacym do historii.