zaduśki

[P.A.R.]

zaduśki







gdy nie łączy dzisiaj nic
dotykamy obojętnie
jeszcze dobrzy a już źli
jakby uśmiech był za bezcen

i dna próbek jak ten wiór
dopalane w resztkach ognia
choć nas jeszcze tyle tu
wciąż zbyt wiele by się rozstać

czasem tylko drobny gest
niby kamień prosto z procy
niewidoczny mija cel
zwiędłej dłoni pusty dotyk



Łódź.31.10.2015.

[Leon Gutner]

Dopiero jak dopadam co jakiś czas twoich strof ( bo dawkujesz ) odczuwam jak mi brakuje tak zwięzłej poetyki
w twoich formach .

Z rozkoszą L.G.

[lczerwosz]

Już prawie zaduszki i w wierszu i w realu (dziś)
Oni się jeszcze trzymają. Razem? Czy zbyt mocno, czy już za słabo? Samotność we dwoje.

Jak zwykle, wiersz świetny.

[ELKA]

Czytanie takiego wiersza, to czysta przyjemność...o mój Boże, jakie Ty

masz lekkie pióro, zazdroszczę i podziwiam.

Pozdrawiam. elka.

[coobus]

Pojawiaj się częściej, stary druhu, nie tylko w przeddzień zaduszek, z zaduśkami. Brakuje tu Twoich wierszy. Wypracowałeś sobie styl rozpoznawalny ale i oczekiwany, jak widzisz. Pozdrówka

[mazi]

Dotykasz bardzo delikatnej strefy ludzkiego umysłu, nie każdy o niej potrafi mówić, a co dopiero pisać. Interpretacja nie musi dotyczyć też tylko tych, którzy odeszli... Pozdrawiam serdecznie.

[P.A.R.]

jeszcze się plącze zacisza koncert
dźwięki co ucho jak liście kuszą

koncert za darmo nim barwy zgasną
zanim wieczorem wśród alej spłonie

koncert gdy we mnie składa się wieńcem
jak słów ekstaza że ją powtarzam

niczym modlitwę kolory istnień
niewybarwione jak pióra koniec

[ono]