Drzewo

[Mirek]

Spotykam je co dnia.
Witamy się przydrożnie.

Najpiękniejsze jest jesienią,
kiedy chwyta w kolorowe liście
promienie wschodzącego słońca.
Opowiada plotki podsłuchane
w pożegnalnym locie ptaków
i te wyłuskane z kłótni
październikowych sikorek.

Zimą milknie. Rozczochraną czernią
czesze stal nieba, a ja
czekam na zieloną mgiełkę nadziei.

[lczerwosz]

Powitanie przydrożne. Ładne.
I ciekawe, bo może być przywitanie domowe, poranne lub łóżkowe, łazienkowe, kuchniowe (źle brzmi, jakby lepiej - może kuchenkowe), korytarzowe.

[Mirek]

bo może być przywitanie domowe, poranne lub łóżkowe, łazienkowe, kuchniowe (źle brzmi, jakby lepiej - może kuchenkowe), korytarzowe.

no w zasadzie

[pallas]

Sam tytuł tłumacze sobie jako mądrość czy też człowieka,
który przeżył bardzo wiele na swej drodze.

Najpiękniejsze jest jesienią,

Z tego wersu usunął bym słowo jest, jak dla mnie nic nie wnosi o prócz tego,
że to drzewo tam jest, a domyślić się idzie o co chodzi.

Jesień czytałby jako doświadczenie życiowe.
Ten człowiek widział wiele i chce się tym podzielić.
Mówi nam, że kłótnie nam nic nie przyniosą.
Oprócz cierpienia i zniszczenia.
Ten wniosek wysnułem z "październikowych sikorek",
bo październik kojarzy mi się z opadającymi liśćmi,
a to z kolei z cierpieniem.
Opowiada o tym, co przeżył i czego przyszłe pokolenia mogą się nauczyć.

Zima jest pesymistyczna i złowróżbna, nie tyle mówi o śmierci,
ale wydaje mi się, że nawet o wojnie.
Na szczęście ostatni wers zapowiada wiosnę a ta nadzieje.
A także młode pokolenia, które może mądrzejsze od swych poprzedników.
Tak widzę ten wiersz, który mi się spodobał, bo taki krótki a jednocześnie bogaty w treść.
Choć to pewnie moja nadinterpretacja.

Tytan

[Alek Osiński]

Uwrażliwić się na naturę, tak żeby można z nią rozmawiać
- niezwykle cenne. Widzę, że ci się udało Mirku:)

[Marcin Sztelak]

Fakt ładny, nawet klimatyczny. Usunął bym pierwszy wers i najpiękniejsze jest.

Pozdrawiam.

[em_]

Ciekawie napisany wiersz,
dobrze się czyta.

[eka]

Witamy się przydrożnie. Najpiękniejsze jest jesienią,
kiedy chwyta w kolorowe liście wschód słońca.
Opowiada plotki podsłuchane w pożegnalnym locie
i te wyłuskane z kłótni październikowych sikorek.

Zimą milknie. Rozczochraną czernią
czesze stal nieba, a ja
czekam na zieloną mgiełkę.

--------------------------------
Bardzo ciepły, dobry, bliski mi czas i obraz. Wybacz, że ciut odcięłam, dobrze?
Pozdrawiam.

[tabakiera]

Wszystko dobrze, ale dwie dopełniaczówki w ostatniej strofie mnie rażą.
Za to przydrożne powitanie jest bardzo wymowne,
pozdrawiam.

[eka]

Mnie tam akurat stal nieba, którą czesze drzewo, bardzo wbija się w wyobraźnię, inspiruje. Jaką siłą te mocne, czarne konary dysponują!
Drzewa to potęga Ziemi.