Piekło dla nieletnich

[Marcin Sztelak]

Drapieżcy gładzą baranka. Do krwi,
pierwszej i ostatniej.
A my panowie czapki z głów – wiatr
roztrząsa życiorysy.

Na nic czcze modlitwy – wiek przebrzmiewania
rozpostarł skrzydła.
Nasze uschły u ramion, ze zwiędłych piór
wijemy wianki. Młodzieńcze.

Cóż, kiedy w telefonach brak numerów,
szczególnie do piekła.
I zapomnienia jakby rzadsze,
więc zstępujemy od niechcenia.

[pallas]

Ciekawy ten wiersz. Ludzie młodzi często zapominają o śmierci,
a ona nas otacza. Ci drapieżcy to ludzie może nawet nauki.
Gładzić może znaczyć unicestwić. A baranek może znaczyć czystość,
ale i też posłuszeństwo.
Ludzie nauki, których w wierszu możliwe nazwano drapieżcami chcą odkryć,
udowodnić wszystkim i ostatecznie, że można żyć wiecznie. I tak widzę dwa pierwsze wersy.
Następnie jest ironia do tego poglądu, bo przecież od zawsze ludzie umierali.
Prośby, które są puste nic nie dadzą. Są echem, które pędzi naprzód.
I nie chce się zatrzymać w pędzie życia i kultu ciała.
Wszystkie marzenia są niespełnione, bo sami je niszczymy.
Pióra symbol poety może oni już nic nie znaczą, dla młodych ludzi,
którzy w większości, a może w mniejszości tacy są.
W ostatniej zwrotce widzimy nie tylko śmierć, ale i zło,
które zatarło granice między nim, a dobrem.
I nie chcą podjąć trudu w docieraniu do prawdy.
Niewiele jest takich ludzi, ale są.
Pewnie nie wiele dobrze odczytałem z wiersza, ale ma on dla mnie moc.

Tytan

[eka]

No fakt, mądrze, poetycko, ująłeś piekło, które im czynimy i do którego, niestety...
Pozdrawiam.

[Hosanna]

wiersz pesymistyczny (to chyba już jakaś Twoja .. cecha ale czy konieczna ?)

porusza mnie problem idei i pasji
w młodości idealizm jest łatwy bp płynie z dużej ilość naturalnej młodzieńczej energii
energia ta powoduje że ideały i grzechy wyznajemy z pasją
taki idealizm i pasja jak jędrność skóry zanikają z wiekiem
skrzydła więdną
ale to nie jedyne źródła pasji
bohater patrzy na uschnięte skrzydła i jest przerażony
brzydko mu sterczą
nie wierzy że nowe można wyhodować w sercu
serce ma komórki macierzyste dla skrzydeł
tam ich macierz żywa póki serce żywe
ale bohater boi się ze już nieżywe i że nigdy nie poczuje tego łopotu pędu radości ruchu
zakłada ze to jest przynależne jedynie młodości

nawet grzech w młodości obfity gorący
teraz (w starszym wieku) - piekło wciąż możliwe (dostępne łatwe) ale jakoś biernie bez pasji w grzeszeniu.
bez namiętności żaru
od niechcenia
byle jak


no ja jestem w dialogu z bohaterem
bo ... płonę

bo wciąż pragnę płonąć
i znajduję żer

być może grzechy wieku starszego są inne a niebo inne
lecz głębsze szersze nieskończone

jestem mistyczką

w młodości jest się zbyt egzaltowanym namiętnym związanym z ciałem pozycja w stadzie godami
w mistyce trzeba się nieco oddalić od tego
wyjść z siebie

wiek temu pomaga



to cicha pasja lecz jej ogień ma żarliwość

[anastazja]

Nasze uschły u ramion, ze zwiędłych piór
wijemy wianki. Młodzieńcze.

- te wersy mówią wiele. Mądry wiersz. Nie umiemy żyć w czasach przyklejonych dłoni do ucha. Już z sobą nie rozmawiamy, nie widzimy niczego.Zło szepcze do ucha, zatruwa serce, rozum. Stąd zwiędłe pióra wianków. Można interpretować to piekiełko do woli - jedno jest pewne. Świetny wiersz. Zasłużył na wyróżnienie. Pozdrawiam.

[Dorota Karin]

Interesujący i niebanalny. Myślałeś, żeby pominąć ,,u ramion"?
Podoba mi się, udany wiersz

[ono]

piękne

[Bożena]

Przeczytałam z zainteresowaniem- co pozostaje po młodzieńczych ideałach?- niewątpliwie smutny obrazek, piekło do którego zstępujemy od niechcenia- robi wrażenie-