STATUS QUO

[coobus]

znów w noc się wkradam by snem ją oszukać
znów dzień zawłaszczam by udawać życie
na ciemność w lustrze cierpliwą do granic
twarz przyoblekam wciąż i wciąż tę samą
palcom kolczastym zawierzam nerwowość
myśli układam w kostkę jak koszule
nie przekazuję nic bo nie potrafię
oczom bezbarwnym
opartym o ramy

deszcz się osunął po stromiźnie dachów
zajrzał w szczelinę uchylonych okien
kroplami dotknął jednej tylko twarzy
z naiwną wiarą że znajdzie i drugą
zostawił zapis na poduszce białej
rozbełtał ciszę niezdarnym spadaniem
odszedł tak szybko jak szybko się zjawił
ku własnym sprawom
mną się nie przejmując

a pod stopami odebrane ptakom
ostre krawędzie i gładka nijakość

[Gorgiasz]

My również czasem naiwnie wierzymy, że znajdziemy drugą twarz. Własną. Lub świat po drugiej stronie lustra.

[pallas]

Lustro pokazuje inny świat, choć podobny do naszego.
To inny, bo ukazujący to co chcemy zobaczyć.
Nic w tafli lustra nie ma życia, tylko obrazy, które się poruszają.
A potem deszcz szukający drugiej twarzy, może ukochanej,
której już nie ma. Deszcz jako ludzie, którzy przychodzą i odchodzą.
Pozostajemy nie raz obojętni na krzywdy ludzkie.
Odebrano ptakom wolność, bez której nic nie jest, takie samo.
Niestety nie możemy wrócić do tego, co było.
Gdyby tak było nie uczyliśmy się, choć czasem to boli.

Tytan

[Leon Gutner]

Forma jak zwykle mistrzowska .
Treść jak zwykle liryczna i włożona prosto w zmysły Leona .
Kocham deszcz.
I kocham takie wiersze .

Z uszanowaniem L.G.

[eka]

nie przekazuję nic bo nie potrafię
oczom bezbarwnym
opartym o ramy

deszcz się osunął po stromiźnie dachów
zajrzał w szczelinę uchylonych okien
kroplami dotknął jednej tylko twarzy

Świetne połączenie refleksji i obrazu. Celnie uchwycone status quo.

[Liliana]

znów w noc się wkradam by snem ją oszukać
znów dzień zawłaszczam by udawać życie

Bardzo bliskie mi słowa, więc pozwalam sobie je zawłaszczyć. Także gładką nijakość, która nie tak rzadko gości w naszym życiu, a chyba nie powinna. Pozdrawiam

[Lucile]

już tyle prawdziwych słów o Twoim wierszu napisano,
więc ja tylko - wielkie

i po raz kolejny potwierdzam, że jestem
Twoją wierną czytelniczką Coobi

deszcz się osunął po stromiźnie dachów
zajrzał w szczelinę uchylonych okien
kroplami dotknął jednej tylko twarzy
z naiwną wiarą że znajdzie i drugą

a pod stopami odebrane ptakom
ostre krawędzie i gładka nijakość

pięknie

pozdrowienia ślę
Lu cile

[ELKA]

Coobi, Ty tak dużo przekazujesz, że aż serce pęka...tęsknota, samotność, wspomnienie miłości,

dodać do tego sztukę pisania, przepiękną sztukę i taki wiersz zostaje na zawsze...

Podziwiam i zazdroszczę.elka.

[anastazja]

znów w noc się wkradam by snem ją oszukać
znów dzień zawłaszczam by udawać życie

- piękne słowa. Jakże pasujące do nas, ludzi. Ileż to razy udajemy, że jesteśmy, a nie ma nas. Dawno nie czytałam (tutaj) Twoich, jakiś brak czasu no i te moje oczy...ech, nie wiem.

Pozdrawiam

[coobus]

pallas - obszerna i trafna analiza. Dzięki za poświęcony czas
Wszystkim komentującym dziękuję za słowa, które będą motorem mojego dalszego pisania. Mocno motywujące.