***(Szeleści jesień...)

[Liliana]

Szeleści jesień, ale coraz słabiej.
I coraz starsza staje się z dnia na dzień.
Resztki powabu pragnie uratować -
w czuprynach brzózek złociście się chowa,
w kiściach jarzębin (tu wciąż purpurowa)…

Ale zabiera to, co ostać chce się
wicher-żartowniś. Pustoszeje jesień.
Nieuchronnego zatrzymać się nie da.
Za progiem – zima. I pierwsza kolęda.

[Leon Gutner]

Czupryny brzózek - jakoś tak Leona zahaczyły .
Nie dajesz Lili się rozczytać .

Już nie szeleszczę jak jesień . Poczytałem z przyjemnością .

Z uszanowaniem L.G.

[Liliana]

Czupryny brzózek - jakoś tak Leona zahaczyły .
Nie dajesz Lili się rozczytać .

Następnym razem bardziej się postaram.
Miło, że zajrzałeś, dzięki.

[coobus]

Forma ucieka od szablonu, co w moich oczach jest zaletą. A słowa jesiennie szeleszczą. Przyjemnie się słucha.

[Gloinnen]

Miły, sympatyczny.
Do poczytania nawet dla dzieciaków - i to nie jest żadna ujma. Nie każdy tekst bowiem jest na tyle uniwersalny, że trafi do młodszego odbiorcy, przy okazji nie przyprawiając dorosłych o ból zębów.

A ostatnio jestem zbulwersowana "Domowymi wierszykami" M. Rusinka. To opasłe tomiszcze pełne gniotów i gniotków ktoś wypromował na lekturę szkolną dla II klasy. Żenada.

Naprawdę, powyższy tekst stoi -chociażby warsztatowo - o kilka poziomów wyżej niż poetycki asortyment pana Rusinka.

Najlepsze są "czupryny brzózek" i "wicher-żartowniś". To na pewno kolega "Dwóch wiatrów" Tuwima.

Pozdrawiam,


Glo.

[Liliana]

Forma ucieka od szablonu, co w moich oczach jest zaletą. A słowa jesiennie szeleszczą.

Bardzo Ci dziękuję i pozdrawiam serdecznie.

Naprawdę, powyższy tekst stoi -chociażby warsztatowo - o kilka poziomów wyżej niż poetycki asortyment pana Rusinka.

Połechtałaś mnie, Glo, tymi słowami. Nawet nie ośmieliłabym się tak pomyśleć o swoim pisaniu.
Dziękuję za tyle ciepłych słów. Pozdrawiam serdecznie