Kraina ostów

[misza]

Na końcu świata, gdzie milowy kamień
znaczy granicę, może jeszcze dalej.
Wieje wietrzysko, wygina i łamie
gałęzie krzewów sczerniałych w upale.

Zarosłe ścieżki nigdzie nie prowadzą:
jak okiem sięgnąć, rządzi suchy oset.
Tu nie ma miejsca dla wiśniowych sadów,
bo jaka ziemia, takie jej owoce.

Dzieci złej matki – twarde i kolczaste,
w pochmurne noce szepczą z drżeniem łodyg
dziwne historie i ponure baśnie,
jak z podłych nasion dziki łan się rodził.

Uparcie żywe, plenią się na piaskach.
Niemiłe niebu, niechciane przez ziemię;
wszystkim na przekór, będą się rozrastać,
gdyż nie ma miejsca, gdzie mogą się przenieść.

[Leon Gutner]

Cóż wszystko na świecie ma swoje miejsce i swój czas .
Jak się nie ma gdzie przenieść trzeba cieszyć się miejscem nadanym .
Nie miałem pojęcia że można lirycznie o ostach a więc wciąż mnie Miszko zadziwiasz .
Tak tak ja rozumiem że wiersz ma dużo szerszy kontekst ale to czyni go jeszcze bardziej interesującym .

Do zaczytania

Z uszanowaniem L.G.

[eka]

Metaforycznie, a przecież widać te ostępy, zastępy ostów.
Kiedyś, chyba pod koniec września, natrudziwszy się w rękawiczkach, uzbrojona w nóż, odcięłam i przyniosłam do letniego domu klika naprawdę wybujałych łodyg. Miały przepiękne fioletowe kwiaty. Chciałam je zasuszyć.
Wiosną, kiedy przyjechałam, rozpleniły się w tysiące białych ościków, wbiły się we wszystko, co mogły, bądź leżały swobodnie.
Koszmar.
-----------------------------------------
Piękny wiersz. Brawo Liryku!

[misza]

Właśnie. Nie mamy gdzie się przenieść.
Kraina ostów w nas i wokół nas

[eka]

Właśnie. Nie mamy gdzie się przenieść.
Kraina ostów w nas i wokół nas

To daje mi do myślenia.
W dwóch znaczeniach odbieram Twoje słowa, Misza.

[misza]

I chciałbym, żeby tak było

[skaranie boskie]

Osty. Pięknie kwitną, nic więc dziwnego, że stały się natchnieniem poety.
Dobry wiersz, Miszo.

[coobus]

Daleko zaprowadziła Cię wyobraźnia. Aż na koniec świata. Każdy z jego zakątków ma swoją specyfikę, takie krajobrazy też istnieją w rzeczywistości. I w rzeczywistości metaforycznej także. Ostami zawsze się zachwycam, szczególnie w górach, a przecież są zbyt szorstkie by mogły w pojęciu potocznym konkurować z delikatnymi kwiatami. Ale gdy się rozplenią, mogą zniszczyć to, co nie jest tak mocne i pazerne. Potrafią więc być niebezpieczne.
Strofy jak zawsze nienaganne. Wyrażam swoje uznanie, Miszczu

[tabakiera]

Bardzo dobry wiersz, niezwykle obrazowy.
Czyżby chęć ucieczki?
Kto chce, ten przeniesie się, są jeszcze inne kraje i kontynenty, tylko w miejsce ostów rozpleniono np. kaktusy.
Tylko ten patriotyzm...

[Liliana]

I osty mogą wydać się piękne, gdy się jest np. na obczyźnie.

Pozdrawiam