kondensacja

[tabakiera]

kiedy pulsuje deszcz
i woda
spływa po słowie

wrzeszczę

chcę wsiąknąć w ziemię
lub wyparować
a potem skroplić

wierszem

[eka]

Woda spływa po słowie, wrzeszczę... dwojako mi się interpretuje, Dorota.
Jedna to wyraz procesu twórczego, akt pisania świadomy swej niewyrazistości (lania wody), drugi odczyt wręcz odwrotnie, pulsowanie deszczu (woda po słowie) - gorące emocje, krzyk, który peelka chce ukryć, a nawet schować w tak niewidzialnym stanie jak coś po wyparowaniu, chce odcieleśnić, rozproszyć.
Po stanie pustynnym - upakować w jednej kropli wiersza.

I co wybrać? Woda ma swoją symbolikę, pulsujący deszcz kieruje w mocne odczucia i pragnienia. Wybieram drugą interpretację.
---------------------------------------------
Trzy bezokoliczniki w okruchu... ale wiem, że trudno je zastąpić.
I tak bardzo mi się wiersz podoba.

[Alek Osiński]

dwoma słowami - wrzeszczę wierszem, to da się zrozumieć,
a nawet poczuć. Z wyboru - wsiąkam, wyparowuję, lepsze
to drugie. Przynajmniej jest mocno zastanawiający widok z góry...

dobra miniatura

[em_]

Ładne wersy.
Z przyjemnością przeczytałam

[tabakiera]

Bardzo Wam dziękuję za czytanie i opinię.

Ewo, skłaniam się ku drugiej interpretacji, chociaż każdy może wyczytać, co mu w duszy gra.

Szczerze? Tęsknię za Wrzeszczami, tamtejszą atmosferą, której nic nie jest w stanie powtórzyć, jednak gdyby było tylko o tym, tekst stałby się cholernie hermetyczny. To ukryłam tę tęsknotę możliwością innego odczytu.
Sporo tu czasowników, ale tak być musi. Próbowałam zmodyfikować i da się, ale wychodzi zupełnie inny wiersz.

Alku, wierszem najbezpieczniej się wywrzeszczeć.

Pozdrawiam.

[alchemik]

Nawet nie masz pojęcia jak ja wrzeszczę, Dorotko.

Jestem Wrzeszczaninem z urodzenia (urodziłem się w klinice we Wrzeszczu).
A na Wrzeszcze pojawiłem się, w sumie, niedługo przed ich śmiercią.
I mam wrażenie, że wniosłem coś dobrego.
A jestem ostatnią osobą, choć przez przypadek, która zeszła z pokładu.

To ta część interpretacji, o której nie wspomniała Eka i Em_, choć wyczuły o co chodzi.

Resztę interpretacji dzielę z przedmówcami.

Mam jednak wrażenie, że cholernie tęsknisz, Dorotko.
Łzy, to też coś w rodzaju konedensacji. Kondensacji uczuć.

A my tu jesteśmy, rozsypani, ale jesteśmy.
Ja jestem

Jurek

[tabakiera]

No właśnie, rozsypani, ale jesteśmy.
Dzięki, Jurku.

[eka]

atmosferą, której nic nie jest w stanie powtórzyć

Żadnej przeszłości nie da się powtórzyć... wiem, też tak mam.