muzyka

[Sokratex]

• • * . * . * .
    
    Jeszcze miejsce na słońce czasem przeczuwało ziemię
    ani nie krzyczało niemowlę w językach dwóch światów
    krzemowe doliny chaszcze porastały kamienne
    
    gdy na brzegu samotności rzucałaś pustce w oczy
    supernowe i karły. Drżące budzone pulsary
    w zoodiakalnych zagrodach hodując przyszłe losy
    
    świecową kredką zorzy napełniały atmosferę
    kiedy układałaś skupiona jaźnie w wyobraźnie
    najwyższe w najniższe dziś jutro i światła w półcienie.
    
    A gdy zasnęłaś zmęczona śniąc jak morze brzeg żłobi
    koralowe rafy w zatokach przeczutych wysp ledwie -
    z głębiny koszmarów poeci wypłynęli mroczni
    i swój świat ciemny odtańczyli tangiem w jasnym świecie.
    
    * . * . * .
    
    http://www.youtube.com/watch?v=_-pephm9jRo
    
    

[ble]

Z myślą o Cezarii?

[Miladora]

Obawiam się, Sokratesku, że tym razem nie dla mnie.

W tych wersach brakuje mi logicznego poprowadzenia myśli:
- Jeszcze miejsce na słońce czasem przeczuwało ziemię
ani nie krzyczało niemowlę
Jeżeli "jeszcze czasem", to nie pasuje "ani nie", które byłoby na miejscu przy zaprzeczeniu w pierwszym wersie - "jeszcze miejsce na słońce nie przeczuwało ziemi ani nie krzyczało niemowlę". Albo - "czasem jeszcze miejsce na słońce przeczuwało ziemię, choć nie krzyczało niemowlę". Coś w tym sensie.
Moim zdaniem myśl do przeredagowania.

Nie pasuje mi też zbitka rymowa "jaźnie w wyobraźnie". Tak, wiem, potem masz "najwyższe w najniższe", ale jak dla mnie, to za dużo z tymi jaźniami.
A także powtórzenie - "i swój świat ciemny odtańczyli tangiem w jasnym świecie". Powiesz, że to celowe, i zapewne tak jest, ale nie każde celowe powtórzenie spełnia swoją rolę. Mnie to spłaszcza pointę.

No to do następnego wiersza

[Sokratex]

Z myślą o Cezarii?

• • • ach, Muzo... nie tak było!
      - to były te czasy
      kiedy Słońce w Twych oczach poganiało Ziemię,
      gdy jeszcze nie krzyczało żadne ludzkie plemię
      a doliny krzemowe porastały lasy
      
      i pamiętasz, o Muzo
      jak rzucałaś w wody
      pulsary, protogwiazdy, supernowe, karły?
      - ich syczące rozbłyski na niebo się wdarły
      w zodiakalnych figurach tworząc gwiezdne rody
      
      a potem? - prasowałaś
      jaźnie, wyobraźnie
      najwyższe i najniższe, najcieńsze - najgrubsze
      czas wreszcie rozwiesiłaś - topiąc dzisiaj w jutrze
      i odwagę na strachu, pod markotnie - raźnie
      
      gdy nareszcie zasnęłaś
      w muszli snu zmęczona
      rafy śniąc koralowe, zatoki i wyspy...
      - nagle z głębi koszmaru poeci wypryśli
      i unieśli sny Twoje w dziewięciu ramionach
      
      

Ach, Muzo... nie tak było! - czyli Cezarię dobrałem dopiero po napisaniu

Dodano -- 29 gru 2011, 12:33 --

- Jeszcze miejsce na słońce czasem przeczuwało ziemię
ani nie krzyczało niemowlę
Jeżeli "jeszcze czasem", to nie pasuje "ani nie", które byłoby na miejscu przy zaprzeczeniu w pierwszym wersie - "jeszcze miejsce na słońce nie przeczuwało ziemi ani nie krzyczało niemowlę". Albo - "czasem jeszcze miejsce na słońce przeczuwało ziemię, choć nie krzyczało niemowlę". Coś w tym sensie.
Moim zdaniem myśl do przeredagowania.

Tak, tylko "czasem" można czytać w podwójnym znaczeniu:
- czasem, czyli niekiedy, od czasu do czasu
- czasem, jako coś w rodzaju narzędzia: czym kopałeś? łopatą, oskardem, czy szpadlem?
Potwierdza to potem nowonarodzone dziecko i jego pierwszy krzyk w języku dwóch światów:
tego, którego już nie ma (niebyt) i tego który (odtąd) jest.

Szkoda, że tak jednostronnie (czyli w stronę: coś jest bee...) czytasz

[Leon Gutner]

Ładnie i celnie w Leona który jest od zawsze kosmicznie astronomiczny .

Z uszanowaniem L.G.

[Miladora]

Szkoda, że tak jednostronnie (czyli w stronę: coś jest bee...) czytasz

Ja zwracałam uwagę na konstrukcję gramatyczną, Sokratesku. Nie znaczeniową.

Jeszcze miejsce (...) przeczuwało ziemię ani nie krzyczało niemowlę... - tę właśnie.
Prawidłowo powinno być - Jeszcze miejsce (...) nie przeczuwało ziemi ani nie krzyczało niemowlę...

Cóż, lubię, gdy język jest klarowny.

Wszystkiego Dobrego w Nowym Roku.

[Sokratex]

Ładnie i celnie w Leona który jest od zawsze kosmicznie astronomiczny .

Z uszanowaniem L.G.

Dziękuję Leo, i duużo dobrego w nowym roku

Dodano -- 02 sty 2012, 14:14 --

Szkoda, że tak jednostronnie (czyli w stronę: coś jest bee...) czytasz

Ja zwracałam uwagę na konstrukcję gramatyczną, Sokratesku. Nie znaczeniową.

Jeszcze miejsce (...) przeczuwało ziemię ani nie krzyczało niemowlę... - tę właśnie.
Prawidłowo powinno być - Jeszcze miejsce (...) nie przeczuwało ziemi ani nie krzyczało niemowlę...

Ależ ja chciałem napisać:

"Jeszcze miejsce na słońce czasem przeczuwało ziemię"

Tak jest dobrze: miejsce na Słońce (którego jeszcze nie było), przeczuwało (czym?) czasem Ziemię.
Zamiast tak jednostronnie krytykować, powinnaś nieraz zastanowić się, co autor miał na myśli i czy na pewno
pisze, co mu ślina na język przyniesie? W tym przypadku, naprawdę nie zauważyłaś nawiązania do starogreckiej teorii Chaosu?
Bynajmniej nie ja jeden to wymyśliłem, a na dowód pierwszy lepszy przykład z Google:

[...]
Na początku był Chaos. Nie wiadomo dokładnie kim lub czym był Chaos. Niektórzy uważali, że jest to bezkształtna istota boska, inni, że to wielka otchłań, pełna siły twórczej i boskich nasieni, jedna nieuporządkowana masa ziemi, wody, ognia i powietrza. Ziemia, morze, powietrze były jednym ciałem. Ale ziemia była niestała, woda nieżeglowna, powietrze bez blasku. Nic nie miało kształtu, wszystko walczyło z wszystkim, w jednym ciele zimno szło w zapasy z żarem, suchość z wilgocią, a miękkość z twardością.
Bóg lub lepsza natura ten bałagan uporządkowała. Niebo odcięła od ziemi, ziemie od wody. I przejrzyste niebo oddzieliła od zgęszczonego powietrza. A rozdzielone, wydobyte z chaosu żywioły połączyła węzłem zgody. Wklęsłe i lekkie niebo blaskiem wytrysnęło i wybrało miejsce najwyższe na szczycie.
Obok - podobne, bo lekkie powietrze, a gęsta ziemia cięższe ściągnęła żywioły, sama brzemieniem własnym przygnieciona. Woda zajęła ostatnie miejsce i okrążyła stały lad dookoła. Tak bóg — jakkolwiek by go nazwać — rozrządził chaos i na części go rozdzielił.
Wiec najpierw ziemię zaokrąglił w wielkie koło, by zewsząd była równa. Potem rozkazał morzu rozlać się szeroko, kłębić się pod dotknięciem gwałtownego wichru i opasywać brzeg ziemskiego globu. Źródła uczynił, stawy i jeziora, a spadające rzeki włożył w urwiste łożyska.
Rozkazał, by się rozpostarły pola, zniżyły doliny, lasy pokryty zielenią, by podniosły się skaliste góry […]
Z chaosu powstał dzień, a wraz z nim Jasność i wszelka radość. Wyłoniła się Ziemia (Gaja) i otaczający ją Eter oraz Eros, bóg miłości, pierwsza siła nadająca światu uporządkowaną formę. Powstało niebo (Uranos). Gaja i Uranos to pierwsze bóstwa świata. Uranos dał deszcz, a Gaja wszelką roślinność. Ziemia wypełniła się żywymi istotami. Pojawiły się dalekie gwiazdy i blade słońce.
Z Chaosu wyłoniły się również liczne istoty o abstrakcyjnym, bezosobowym charakterze: najpierw Noc i Erebos uosabiający mrok i ciemności panujące pod ziemią, z ich zaś związku powstały Dzień i Powietrze, a także inne personifikacje i bóstwa abstrakcyjne (Nemezis, Los, Starość, Niezgoda i wiele innych).
[...]
http://bragus.republika.pl/mity/kosmogonia.html

Cóż, lubię, gdy język jest klarowny.

To czemu Fryderyk Nietzsche w "Oto rzecze Zaratustra" pisze:
"Trzeba jeszcze mieć w sobie chaos, aby móc zrodzić tańczącą gwiazdę."

a nasz Stanisław Jerzy Lec dodaje:

"Co to jest Chaos? To jest Ład, który zniszczono przy Stworzeniu Świata."

Kto wie, czy właśnie nie dlatego (także) nasz język nie jest Z ZASADY klarowny?


Pozdrawiam i życzę pomyślnego pod każdym względem nowego roku

[JSK]

Na dobrą sprawę wszystko można uzasadnić, znaleźć celowość każdego "zabiegu".

"...powinnaś nieraz zastanowić się, co autor miał na myśli i czy na pewno..."

A moim zdaniem nie powinno mnie obchodzić, co Autor miał na myśli, a raczej jak czytelnie myśl swoją "sprzedał". I czy słowa były mu posłuszne dla jasności wypowiedzi, czy raczej sam stał się ich niewolnikiem.

Scenka rodzajowa:

Gałczyński na spotkaniu autorskim.
- Pan to musi strasznie kochać dzieci - zagaja jedna z uczestniczek
- Czemu Pani tak sądzi? - pyta Mistrz.
- To z wierszy wynika, że tę miłość (do dzieci) Autor miał na myśli pisząc te piękne wiersze - i dama przytacza tytuł jakiegoś wiersza.
- Ależ Droga Pani - obruszył się Autor - ja raczej miałem na myśli, czy tym wierszem zarobię na flaszkę z zakąską.

No, ale to trzeba być Gałczyńskim.

Pozdrawiam noworocznie.

[Sokratex]

Na dobrą sprawę wszystko można uzasadnić, znaleźć celowość każdego "zabiegu".

W takim razie czemu w ogóle piszesz? Z góry zakładasz, że czytelnik potrafi czytać?
Na dodatek po polsku.

Nie trzeba znać teorii chaosu, żeby poczuć ten wiersz a przytoczyłem ją jako ilustrację, na czym oparłem
początkowy opis tenosu. Co do uzasadniania wszystkiego... dziwne, że zawsze to wszystko do siebie przystaje
w moich wierszach? Poczynając od niedawnego "niyon anomhmata mh monan oyin" po powyższą "muzykę".

Zajrzyj też do haiku, liczących zwykle zaledwie 3-5-3 sylab gdzie nie ma zbędnego słowa a każde jest obrazem
i to o przynajmniej podwójnym znaczeniu. Pochwal się setką takich to powiem, że jesteś dobrym poetą,
który WIE CO CHCE WYRAZIĆ.

Aha, Gałczyński tak krótko nie umiał, wręcz przeciwnie

Również życzę dużo zdrowia i dystansu do prac innych w nowym roku

[JSK]

Po pierwsze, nie opiniowałem wiersza, a próby jego tłumaczenia.

Zakładam, że czytelnik potrafi czytać.

Mogę się pochwalić kilkoma setkami, ale nie o tym tu mowa.

Życzysz dystansu do prac innych, a jak ten dystans dotyczy Twoich utworów, to się naburmuszasz.

Pozdrawiam.