Stan ważkości

[Marcin Sztelak]

Jestem dzieckiem albo starcem, pomiędzy
pomijam milczeniem. Z lekką tylko ironią,
bo po tej stronie krzywych luster cienie
zakłócają perspektywy.

Chyba zapomniałem o modlitwach, tych błagalnych
i dziękczynnych. Nie potrafię klęczeć z pokorą,
na stojąco prosząc o jałmużnę.

Ale kiedy zdarzają się cuda uciekam
w bezpieczne schronienie wzruszenia ramion.
Pełen wiary w przypadkowość bytów
i rozmyte granice istnienia.

[ono]

nieprzyzwoicie piękne

[ELKA]

Chyba zapomniałem o modlitwach, tych błagalnych
i dziękczynnych. Nie potrafię klęczeć z pokorą,
na stojąco prosząc o jałmużnę.

Jeśli zapomniałeś, zawsze można sobie przypomnieć...jeśli nie potrafisz,

to mi Ciebie żal...

Pozdrawiam.

[eka]

...w bezpieczne schronienie wzruszenia?
Trzy razy cząstka nie + ne - ciężko przebrnąć, może bez 3. wyrazu?

Ale kiedy zdarzają się cuda uciekam
w bezpieczne [...] wzruszenia ramion.
Pełen wiary w przypadkowość bytów
i rozmyte granice istnienia.[/quote]

Odrzucanie nabytych wokół nieważkości z nie swoich perspektyw. Prostota dziecka i mądrość starca. Niemetafizyczność w trawieniu bytu i te... cuda.
Bardzo dobry wiersz.

[lczerwosz]

Bardzo ciekawe podejście do braku akceptacji samego siebie. Odpuszczasz sobie tylko jako dziecku, co jeszcze nic nie wie i jako starcu, co już niczego nie może. A może wymagasz od siebie za wiele. Nie warto tak żyć. Te moje uwagi sa do PL-a, nie do autora, który ujął problem doskonale właśnie.
Wersja zwrotki wg Eki jest świetna, namawiam na takie odczytanie.