zobacz to sobie na yt

[em_]

anulować świat to jak narodzić się od nowa
poza historią i przyszłością

obrazy na ekranie uzupełniają przestrzeń
- nieistotne
ale nadają sens naszemu milczeniu

nie mogłabym ignorować cię inaczej
ciemność zapala się nagle jak elektryczna siła
gubię w niej ręce
upraszczam mowę

co to za słowo które miało powiedzieć
wszystko

[eka]

Pewnie coraz częściej relacje w necie będą tematem wierszy. Na Ósmym było już ich kilka, jak nie kilkanaście. I jeden cykl. Dobrzy poeci sobie poradzą, przeniosą emocje pisane słowem i obrazem w wirtualnej przestrzeni. Próbują definiować funkcję takiego słowa.
Piszemy i milczymy... czyżby?
Ja czasami klnę albo śmieję się bardzo głośno.

Wiele refleksji po lekturze tego bardzo dobrego wiersza.
Od bolesnej ironii tytułu po rezygnację w poincie.
Między nimi ważki początek, który mówi o konieczności zanegowania rzeczywistej przestrzeni, jeśli sieciowe uczucia mają mieć mocny status. Przynajmniej tak mi się odczytuje.
Sens milczenia... tęsknota za żywym słowem.
Świetna kolejna cząstka, ciemność monitora, kara dla adresatki. Gubienie rąk (jaki smutek), upraszczanie i tak wątłej więzi, innej. Kto wie co lepsze? Słowa wirtualne mniej chyba uzależniają niż od fizyczna obecność. Ale?

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry wiersz, choć bolesny, ale taki już jest świat, ten wirtualny też. Pomyślałbym nad elektryczną siłą - dość dziwnie brzmi i trąci myszką.

Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Intrygujący wiersz. Wielopłaszczyznowy i chyba taki trochę zwodniczy
głównie poprzez tytuł. Wydaje mi się jednak, że chodzi tu głównie
jednak o dążenie do esencji zrozumienia, słowa-klucza, który
potrafi zamknąć układ i sprawić, że prąd popłynie...

Pozdrawiam

[Hosanna]

ostatni wers mi się podoba

co to za słowo które miało powiedzieć
wszystko

przypomina mi się kiedyś po narkozie ogólnej w pół-przebudzeniu chciałam koniecznie wyznać cała prawdę i ona zawierała się w słowie ale nie mogłam sobie go przypomnieć

więc ten wiersz jest dla mnie w pewnym sensie wstrząsająco zmysłowo bliski dzięki tej końcówce

[Leszek Sobeczko]

anulować świat to jak narodzić się od nowa
poza historią i przyszłością

fajnie się zaczyna, ale drugi wers można sobie dopowiedzieć, w sumie wynika z 1szego

rozczarowuje mnie końcówka, przez co nie czuję wiersza; bo coś się zaczyna dziać w momencie wprowadzenia osoby, do której wiersz mówi, a tu ciach, aż się boję odgadnąć jakie to słowo, a może je przeczuwam, tylko, że to dwa słowa

pozdrawiam

[em_]

Dziękuję wszystkim za poczytanie i komentarze,
pozdrawiam

[lczerwosz]

świetne, pobudzające, zaszczepiające słowa;
a to słowo, aż sie ciśnie na usta;
tych słów jest więcej w konkurencji, do wyboru, zależy od poglądów w ty pluralistycznym świecie, zależy od nastroju;
ale istotnie, zaczynamy podążać z wartkim prądem, pojawiają się uproszczenia - nie tylko yt ale emotikony, lajki;
a jednocześnie powstaje netykieta - jakby nowe reguły działania w sieci

[em_]

Dzięki

[ono]

nie mógłbym ignorować cię inaczej
ciemność zapala się nagle jak elektryczna siła
gubię w niej ręce
upraszczam mowę

co to za słowo które miało powiedzieć
wszystko

a ja biorę to co najlepsze
początek nieco poza wierszem, brakuje mu płynnego łącznika