Ostatnie chwile zabawy w remizie

[misza]

Pod koniec krótkiej nocy okulały krzesła
i zastygły, oparte o spocone ściany.
A kapela wciąż grała i nie chciała przestać,
chociaż wszystkie jej nuty każdy znał na pamięć.

Firanki podfruwały przy otwartych oknach,
gdzie czerwiec siał swój zapach oraz gnojowica
na polach rozłożonych jak plebejska książka
o wiecznie suchym kacu nudnawego życia.

Wśród reliktów świetności splądrowanych stołów
garowały zezwłoki spitych biesiadników.
Jedna para tańczyła, kiwając się wkoło,
bowiem przyszła tu sama i z własną muzyką.

W końcu poszli i oni w sobie znane miejsce,
lecz będą na zabawie za miesiąc w sobotę.
Bo stąd nie ma ucieczki, a każde odejście
jest pętlą, która zawsze kończy się powrotem.

[Leon Gutner]

Po raz drugi podziwiam dzisiaj ten świetny wiersz .

Mistrzu

Z uszanowaniem L.G.

[eka]

WOW, o małych prowincjonalnych światach, dużych światach, a nawet o niektorych portalach...

[misza]

Dzięki

Z pozdrowieniami

[skaranie boskie]

Z uśmiechem i nostalgią, bo nieobce małpie wspomnienia niejednej remizy...
Zastanawia mnie tylko, czy na stołach zalegały w nich zezwłoki, czy może tylko zewłoki.
Ale to już dylemat dla lingwistów. Mnie wystarczy klimat, który - jak w puencie - jest pętlą, która zawsze...

[misza]

Sprawdziłem przedtem w słowniku, bo nie byłem pewien.
W porządku.
A zabawy w remizach i ja pamiętam.
Bywałem, bywałem
Z pozdrowieniami, Fioletowa Małpo