Al fresco

[misza]

potargał chmurom loki nieznany perukarz
zmierzwiona grzywa nieba burzy się i pieni
wypuszcza wodne tiule po dziwacznych stiukach
fasady blokowiska i sunie ku ziemi

na górze niespokojnej łamie się sklepienie
szuka miejsca dla siebie bezdomna hałastra
greckich bogów i nawet wystraszony Ereb
pędzi w czarnym kapturze na rogatki miasta

plafon wolno opada by niedbale osiąść
na wyniosłych kolumnach fabrycznych kominów
wśród których śmierć się błąka z wysłużoną kosą
otoczona aniołów pierzastą rodziną

wszyscy święci zgubieni z grubych hagiografii
tułają się pod zorzą otwartych marketów
bowiem w blasku neonów żaden nie potrafi
znaleźć drogi powrotnej więc stąd nie odlecą

teraz są razem z nami na codziennym fresku
gdzie kształt i kolor ginie by zrodzić się nagle
gdy my idziemy czasu niewyraźną kreską
w korowodzie z aniołem z kostuchą i diabłem

[Leon Gutner]

Co prawda wydaje mi się ( może mi się tylko wydaje ) że kreska czasu jest bardzo wyraźna ale nie zmienia to faktu że wiersze cudne piszesz i ten dołącza do panteonu twoich świetnych dzieł Miszko .

Nieopisana przyjemność odczytu - jak zwykle

Z uszanowaniem L.G.

[misza]

Byleby tylko kreska naszego czasu była jak najdłuższa

[eka]

Uczyć się od Ciebie można Miszka i na pewno nie da się Ciebie dogonić w mistrzostwie.
Co za oryginalny pomysł, sztuka współczesna tak oddalona od prawdziwej sztuki, że dawne freski zeszły z tynków na nasze niebo, może je zauważymy?
A te rymy! Melodia akcentów.
Wielkie, wielkie

[misza]

Ciągle się uczę.
I końca nie widać.
Ale to dobrze

[eka]

To ten znany wcale nie paradoks: im więcej wiesz, tym bardziej wiesz, czego jeszcze nie wiesz.
Przekleństwo wiedzy i jednocześnie najbardziej satysfakcjonujący dla intelektu szaniec do zdobycia.

[misza]

Unikam militarnych określeń
Wolę to nazywać drogą do przebycia

[eka]

Wolę to nazywać drogą do przebycia

Droga wiedzy. Bywa wyboista, prawda?
Zachciało się wiedzy Ewie z Edenu, no i teraz nie można już tkwić w błogiej nieświadomości.

[misza]

Ale przyjemnie jest pocierpieć