wyznania

[tabakiera]

najpiękniejsze są z baniek mydlanych
leciuteńkie pachnące fiołkami
w miękkich chmurach malowane tęczą
unoszone na skrzydłach motyla

rozbijają się o szkiełka okularów
ich wspomnieniem szczypta soli pod powieką

[Mchuszmer]

Rytmiczny wiersz, to od razu zatrzymuje,
chociaż na początku te "cukiernicze" motywy wydały się banalne i wtórne, jednak wg mnie są uzasadnione przez kontrast z puenta. zawierającą przyziemny motyw, co wywołuje ironiczny efekt. Czyli, ze zawsze jeszcze można coś z tych rekwizytów wycisnąć, zwłaszcza ze, jak się przyjrzeć przez okulary, to widać niemało treści -
efemeryczne piękno - krótkotrwale ale intensywne, beztroska niezmącona innym zapachem, miękkość pozbawionej kantów rzeczywistości w której się takie wyznania unoszą nad przeszkodami, niecierpliwość motyli, które gdzieś zaraz mogą ulecieć - tu pomyślałem tez o kolibrze jako ciekawszym motywie, ale biorę pod uwagę, ze najprostsze właśnie mogą być bardziej zgodne z zamysłem.
Puenta zapachniała anty-Romantycznością, oko uzbrojone nicuje wiarygodność i realność. Podchodzić wciąż empirycznie, czy odrzucać a priori, oto jest pytanie, ale trudno się nie zgodzić z otwierającym założeniem

[tabakiera]

Szymonie, dzięki za komentarz i dogłębną interpretację.
Tak, nawiązuję do czucia i wiary contra szkiełko i oko. Czucie i wiara są piękne, ale potem bywa boleśnie dla oka. Czy warto czasem odlecieć? Oj, chyba warto. A potem - choćby potop łez i brudne okulary. Kto z nas nie tęskni za szczerym romantyzmem, który jest tylko i aż... natchnieniem?
Rekwizyty w pierwszej części są banalne, bo chcę podkreślić romantyczny nastrój, z lekka go przerysować. Myślę, że jeszcze mi się za nie dostanie. Cieszę się, że wiesz, dlaczego, no właśnie dlatego...

Hej!

[Mchuszmer]

No widzisz, zabieg był czytelny:)Tak, to jest dobre ukazanie, bez wymyślnej otoczki, bo takie właśnie to wszystko jest, a i tak piękne i wszyscy chcemy się choćby nabrać. Kolorowe bańki są mimo wszystko w danym momencie realne i nic, co potem nie zmienia faktu, że były piękne. Oczywiście, że warto przyjmować "racje światła" (to akurat Dżabbie z wiersza ukradłem ), żeby móc samemu je dawać. A z każdej sytuacji wychodzi się jednak trochę innym i może bardziej świadomym, czego się chce.
No hej Dorotka!

[alchemik]

Jakie tam szkiełko i oko, ślepoto.
Gdyby nie Twoje okulary progesywne, nawet nie zauważyłabyś mnie na przystanku autobusu z Warszawy.
Ja Ciebie rozpoznałem natychmiast, choć nigdy wcześniej nie widziałem.
Zalękniona, rozglądająca się wokół.
Wręczyłem Ci mój jesienny bukiet, który sam składałem.

To były dopiero bańki mydlane.
Zapach nieistotny.

Nigdy nie wyznałaś mi nic.
Słowami.
A jednocześnie mam pewność Twojego uczucia.

[tabakiera]

Nie sposób nie zauważyć tak wysokiego człowieka.
Progresywne, to fakt. Czyli jednak szkiełko.
Dzięki, Jurek.
Bukiet był bez bańki.

[alchemik]

Podoba mi się ten wiersz.
Przez jego niejednoznaczność i usiłowanie być prostym. Usiłowanie.
A ja doskonale wiem, że Twoja prostota, to koncentrat myśli i emocji.
Umiem Cię czytać nawet palcami.

A pod palcami mam odrobinę soli.
To od smakowania i przyrządzania potraw.

Zauważ, że nie cukruję.

Dorotko.

Jurek

[tabakiera]

Dzięki, Jurku.

[alchemik]

Bo co jest najpiękniejsze?
Kształt, zapach?

A to wyznania.
Nie mogą być okrągłe.
Nie powinny pryskać jak bańki mydlane.
Zapach powinny mieć naturalny.

Te nasze były piękne i naturalne, Dorotko.

Wszystkim życzę takich wyznań.

[Enbers]

Nie lubie takiego typu pisania, ale dzis mnie zachwycil. Ta kiekkosc, ten puch, ta chwila jedna, a potem cyk! i sol pod okiem. Smutne i piekne.