Linia

[meandra]

.
.
.
Masz przenikliwe oczy. Im głębiej osadzasz
w nich obrazy, maleją rzeczy wielkie. Zdania
stają się tłuste, drążą nadęte skorupy
kontynentów – przyciągasz na wysokość wzroku.

Nie zdążę się zestarzeć. Niewiele zostało
na rozmowy, a tyle do zrobienia; mogę
tak dobrze cię zapomnieć, nim na tamtych krańcach
niebo się zazieleni. Odległość jest mapą

rozproszoną pomiędzy ułamkami czasów.

.
.

[Miladora]

Całkiem nieźle, Meandro.
Chociaż coś bym zasugerowała jednak.

Tutaj:
- Im głębiej osadzasz
w nich obrazy, maleją rzeczy wielkie. - logiczne byłoby poprowadzenie tej myśli w ten sposób:
- Im głębiej osadzasz
w nich obrazy, tym bardziej maleją rzeczy.

Podobnie w innym fragmencie:
- mogę
tak dobrze cię zapomnieć, nim na tamtych krańcach
niebo się zazieleni. - przecinek sugeruje, że jest to ciągłość myśli, a więc bardziej logicznym rozwiązaniem byłoby:
- mogę
równie dobrze cię zapomnieć, nim na tamtych krańcach
niebo się zazieleni.

Podoba mi się pointa:
Odległość jest mapą

rozproszoną pomiędzy ułamkami czasów.

Dobrego

[Alek Osiński]

Może właśnie na tym polega sztuka, żeby pomniejszać to co w nas
napuchło do rozmiarów kontynentów.

Przejmujący wiersz

Pozdrawiam Ciepło

[Arti]

mogę
tak dobrze cię zapomnieć

,

nieudana przerzutnia
nie da się dobrze zapomnieć, czy też źle zapomnieć...wiem że nie o to Ci chodziło
ale zapis prowadzi na manowce

poza tym w porzo, czekam jednak na coś mocniejszego
dziś mi nie przypasował

Pozdro

[anastazja]

Ja się nie znam, czy udana czy nie, właśnie ten wers podoba mi się.

Kod: Zaznacz cały

mogę
tak dobrze cię zapomnieć

[czochrata]

peelka jest na pewno geografem,albo stoi przed globusem.../"ułamki czasów"/

[figa]

Dodano -- 06 sty 2012, 14:57 --

uwielbiam Cię czytać i już

[perfidny krasnal]

krasnalowi się podoba



p.krasnal

[Gloinnen]

Jak zwykle bardzo dobre wykonanie warsztatowe. Każdy wers zawiera w sobie jakąś niejednoznaczność, opowiada jakąś osobną historię, dopiero nałożenie tych opowieści pozwala na stworzenie sobie konkretnej wizji, refleksji.
Nie wiem, czy dobrze interpretuję, ale moim zdaniem jest to wiersz o kryzysie miłości.
"maleją rzeczy wielkie" - bo to, co było kiedyś piękne i łączyło dwoje ludzi, nagle stało się niewiele warte. Poza tym - jest w tym rodzaj deprecjacji, niszczenia - tak, jakby adresat próbował zniszczyć rzeczy mające dla peelki duże znaczenie.

Zdania
stają się tłuste, drążą nadęte skorupy
kontynentów

Być może mowa o raniących słowach? O tym, jak dwoje ludzi nie może się już ze sobą porozumieć, nie potrafią rozmawiać bez zadawania sobie bólu? Na dodatek chyba wszystko zapada głęboko w pamięć i niszczy, rozsadza od wewnątrz. W ten sposób sytuacja dojrzewa do trzęsienia ziemi, eksplozji - tak mnie naprowadziły "skorupy kontynentów".

mogę
tak dobrze cię zapomnieć, nim na tamtych krańcach
niebo się zazieleni.

Chyba tak, największym chyba wyzwaniem jest zapominanie. Najpierw trzeba zmusić się, aby przestać kochać. Potem należy zaakceptować niechęć, złość, nienawiść - i też je wykasować z pamięci. Dopiero potem przychodzi harmonia, spokój, "niebo się zazieleni"...

Odległość jest mapą

rozproszoną pomiędzy ułamkami czasów.

Czy to o nadziei? Chyba tak.
Te "ułamki czasów" - to chyba wszystkie wydarzenia przeszłe, przyszłe, między którymi musimy szukać dla siebie własnej drogi. Taki wyłonił mi się obraz z całości - peelka nie idzie przez życie tak po prostu, ona idzie zawsze "obok", wszystko, co się dzieje, dzieje się równolegle w czasie, ale ona pozostaje zawsze po drugiej stronie niewidzialnej linii, obserwuje świat z odległości...
Z miłością chyba też trochę tak może być. Miłość istnieje poza nią. Ona chyba jej już nie czuje, ma inne rzeczy do zrobienia i właśnie nie tu i nie teraz.

Nie wiem, namotałam tylko. Może zupełnie źle odczytałam wiersz?
Jest dość hermetyczny, więc nie wykluczam pomyłki.

Ostatnio wszystko mi się kojarzy z niespełnioną miłością, więc może to moja obsesja...

Pozdrawiam,


Glo.

[Alek Osiński]

Ciekawe, ja ten wiersz zupełnie inaczej odczytałem
Może się myliłem.

Pozdrawiam jeszcze raz

Al.