Piąty żywioł

[Marcin Sztelak]

Szalone czarownice zbierają znaczki
z nigdy nie wysłanych listów.
Później szepczą zaklęcia podsycając
ogień nierównością oddechów.

Każda garść ziemi przytula do piersi
szepcząc: matko. Lecz ta milczy,
wielokrotnie przeklęta.

Więc rzucają na wiatr wszystkie słowa,
nawet te pierwsze. I już nie wróżą
z krwi niewiniątek.

Czekając na ostatnią próbę
ślą pocałunki poprzez wodę.
Ta coraz głębsza i głębsza.
Aż do zachłyśnięcia.

Może tylko jeszcze uśmiech,
szyderczy – jak najbardziej.

[Gorgiasz]

Podobało się. Ciekawy utwór.

[Hosanna]

mam taka znajomą

niby kocha ale swobodnie i lekko dusi uściskiem pozbawionym empatii obiekty kochane
niby oddaje się ale równocześnie jej żądania są nieskończone
przeklina świat częściej niż przytula
obdarowuje nie uznając jednak żadnych kompromisów

wierzy w sprawiedliwość ale polega ona na tym że skoro do tej pory było jej źle to karta musi się odwrócić i będzie jej dobrze i będzie to zasługa owej sprawiedliwościowi nie zaś zrozumienia błędów czy ich naprawienia

jest w niej coś namiętnie dramatycznego

kiedyś rzuciła się na kochanka z nożem
czuła sie zaatakowana
śmiertelnie


kiedy czytam Twój wiersz
przypomina mi się ona

postać dramatyczna , mroczna, namiętna, gorąca , romantyczna i zdziwiona że wszystko jest jakoś inaczej niż powinno być

[Alek Osiński]

Spektakularnie