Z czułością

[she]

Wsłuchuję się w kroki nieznajomych. Mają inny rytm,
prawdziwą szorstkość i stanowczość wobec ziemi. Prowadzą
do ogrodów, gdzie młode źdźbła traw mają odwagę być najpiękniejsze,
w jasne ganki, sypialnie wchodzących w ciało światłocieni.

Podobno pamięć komórek nie zanika, a jednak zapominają nas.
Łapczywie starty naskórek opada z ust i zmienia się w kurz.
Dłonie wycierasz o spodnie. To takie banalne.
Chowam się, bo w mroku nie widać mokrej twarzy.
Przewracam kartkę, z czułością czytam kolejną zmarszczkę.

[eka]

witaj w nowym wierszu.
Ostatni wers sugeruje reakcję peela na świetną lekturę, a i cała pierwsza cząstka również. Historie, słowa inne od tych, charakteryzujących nadawcę. Przemawia do mnie owo obrazowanie: stanowczość wobec ziemi Są tacy mężczyźni i takie kobiety. Ale ta szorstkość bardziej mi do męskiej części populacji prowadzi
Prowadzi peelkę do najpiękniejszych wspomnień, kiedy wierzyła, kiedy nic nie zakłócało jej piękna.
Bardzo subtelna erotyka:
(...) w jasne ganki, sypialnie wchodzących w ciało światłocieni.

A potem:

Podobno pamięć komórek nie zanika, a jednak zapominają nas.

Jak mogły, skoro tyle czułości doznały. Przywołanie komórek naskórka w kontraście do ciała światłocieni buduje perspektywę czasową. Wspomnień? Czy lektury? Nieważne. Można czytać swój pamiętnik przecież.
Najważniejsze, że ten od wycierania rąk, nie widzi, nie umyje ich we łzach peelki.
Ale jeszcze ważniejsze, że choć skóra nie pamięta, kartka tak... i rodzi się czułość.
Pamiętajmy to, co dobre - pointa.
----------------------------------------
Bardzo liryczny wiersz, dobrze się było weń wgłębić.

[Marcin Sztelak]

Pamięć jest przekleństwe i błogosławieństwem - jeden z licznych paradoksów życia. Podobno w ciągu 7 lat wymieniają się wszystkie komórki naszego ciała...

Piękny, subtelny wiersz

Pozdrawiam.

[Henryk VIII]

Delikatnie, z gracją. Ja w Twym wierszu czytam też o rozmaitych rodzajach ludzkiej wrażliwości. Piszesz:" Wsłuchuję się w kroki nieznajomych. Mają inny rytm,
prawdziwą szorstkość i stanowczość wobec ziemi. " Sporo przekazujesz - jest się nad czym pochylić
H8

[Alek Osiński]

No, pięknie napisane, a zwłaszcza cała pierwsza strofa,
a w drugiej pierwszy i ostatni wers. Właściwie to tak najlepiej
mi się czyta i robi największe wrażenie

[ELKA]

Podobno pamięć komórek nie zanika, a jednak zapominają nas.
Łapczywie starty naskórek opada z ust i zmienia się w kurz.
Dłonie wycierasz o spodnie. To takie banalne.
Chowam się, bo w mroku nie widać mokrej twarzy.
Przewracam kartkę, z czułością czytam kolejną zmarszczkę.

Ja również z czułością przeczytałam Twój wiersz, a ta strofa szczególnie mnie ujęła. Piękna...

Pozdrawiam.elka.

[she]

Eka, szorstkość, tak, do męskiej Piękny komentarz, po raz kolejny dzięki

Marcinie, H8, Alku, Elu - dziękuję

Tak się cieszę, że tekst jednak jest ok i trafia, bo wątpiłam w niego.

Serdecznie Was pozdrawiam !

[eka]

Komórkową pamięcią posypujesz wersy.
Dobrze było do nich wrócić.

[Halina S]

Bardzo ładny wiersz, zwłaszcza pierwsza strofa. Spokojny, ciepły klimat.
Ten wers jest świetny:
gdzie młode źdźbła traw mają odwagę być najpiękniejsze

nie za bardzo podoba mi się słowo: światłocieni
Oczywiście pasuje tu jak najbardziej, ale... tak często jest używane wierszach.

[she]

Eka

Halino, no masz rację ze "światłocieniami", ale chyba nie umiem z tego zrezygnować, albo zastąpić innym, równie mocno pasującym mi słowem
Dziękuję za komentarz