zakrzywię czasoprzestrzeń twojego wszechświata

[pastel]

już nie spotykam tego co dawniej
jakbym uciekał przed samym sobą
ukradkiem chowam przydrożne myśli
krzyżami liczę kilometry
i proszę zawsze o wsparcie Boga
u ciągle tych samych Chrystusów

jak galaktyki przesuwam
się ku czerwieni
stworzyłem swój czas i przestrzeń
gdzie miarą osobliwości są
niekontrolowane wybuchy
najczęściej wierszowane

zasada zuchwałości przeczy grawitacji
kiedy biorę w ramiona
mój własny kosmos
jak Nieruchomy Poruszyciel

[Alek Osiński]

Bardzo ciekawe. Widać pokusa kreacji, choćby w wyobraźni jest wielka,
swoją drogą myślę, że faktycznie twórcze bywa umieszczenie się w szerszej,
choćby kosmicznej perspektywie. O wiele łatwiej złapać wtedy dystans,
a przynajmniej jego złudzenie...

Pozdrawiam

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry wiersz, min. o potrzebie tworzenia. Może tylko zastąpiłbym dość kolokwialny wyraz wierszowane porostu wyrazem wiersze.

Pozdrawiam.

[karolek]

Świetny wiersz, wprawnie i lekko napisany, nie ma jak dla mnie niczego wymuszonego, wszystko się doskonale zgrywa ze sobą.
Odczytuję pochwałę tworzenia fikcji jako sposób odnajdywania się w rzeczywistości i godzenia się z rzeczywistością.



Pozdrawiam

[Halina S]

Bardzo wszystko fajnie zgrane, spójnie złożone myśli. Wchodzę w wiersz i idę z nim spokojnie. Jest uładzony jak należy, aż lekko zazdroszczę:)
Czytam o zaginięciu tych prostych, szczerych zwyczajnych myśli, pragnień. O tym, że fascynacja, zachwyt czymś najprostszym jest już rzadkością. Dlaczego? Bo może ran zbyt wiele, może krzyże tak ciężkie i tak ich wiele, że nawet Ten u góry nie jest w stanie pomóc. Więc zamykamy się, od czasu do czasu tylko pokazujemy siebie... bywa, że w wierszu wybuchamy całą prawdziwością.
Przyciąganie i zuchwałość - faktycznie tu jest problem, jak utrzymac ten swój kosmos. Nieruchomy Poruszyciel - Extra (jak dla mnie).

Moja interpretacja może jest daleko w krzakach, od tego co Autor chciał "rzec", ale ponieważ wiersz mi się podoba piszę.

[eka]

stworzyłem swój czas i przestrzeń
gdzie miarą osobliwości są
niekontrolowane wybuchy
najczęściej wierszowane

Ho, ho...

zasada zuchwałości

- źródło buntu.

zasada zuchwałości przeczy grawitacji
kiedy biorę w ramiona
mój własny kosmos
jak Nieruchomy Poruszyciel

Ale, że co? Pomijając przypisywanie sobie cech boskich (gdyby odrzucić metaforę), jak rozumieć pierwszy wers tej ostatniej cząstki w kontekście kolejnych po nim?
Pokonywanie grawitacji zuchwałością, czyli nie ma przyciągania między peelem a jego światem?

Ucieczka przed sobą, swoim ego, pokora przed kapliczkami przydrożnymi... kompletnie się nie udaje,nie może, skoro poruszyciel jest unieruchomiony.
No i tytuł... nie kierowany do siebie.
----------------------------------

już nie spotykam tego co dawniej
bo uciekam przed sobą
ukradkiem [o 1 spację za dużo] chowam przydrożne myśli
krzyżami liczę kilometry
i proszę zawsze o wsparcie Boga
u ciągle tych samych Chrystusów

jak galaktyki
przesuwam się ku czerwieni
stworzyłem swój czas i przestrzeń
gdzie miarą osobliwości są niekontrolowane wybuchy
najczęściej wierszowane

zasada zuchwałości przeczy grawitacji
kiedy biorę w ramiona
mój własny kosmos
jak Nieruchomy Poruszyciel

Trochę pokombinowałam, nie gniewaj się.
No, a czasoprzestrzeń to nad wyraz wyeksploatowane słowo.
Pozdrawiam. Zawsze z wiatrem od morza.

[Henryk VIII]

Witam,
wiersz do mnie przemawia. Fragment :" krzyżami liczę kilometry" - super. Nieruchomy Poruszyciel wprowadza odbiorcę w rejony filozoficzne - mnie również się podoba; zakończenie powinno być mocne - i właśnie tak jest w tym wierszu

H8

[Leszek Sobeczko]

ciekawy tytuł, jest pomysł na wiersz, ale jakoś mnie nie przekonało

pozdrawiam

[ELKA]

ukradkiem chowam przydrożne myśli
krzyżami liczę kilometry

Cudne...


Pozdrawiam. elka.

[Podróżniczka]

Bardzo dobry wiersz, w całości

Pozdrawiam