zakrzywię czasoprzestrzeń twojego wszechświata

[Hosanna]

ten świat który bohater zbudował
jak chitynowy oskórek trzeba zrzucić
mnogość i znużeniu mnogością tych samych Chrystusów
przypadkowe wybuchy - jedyne dzięki którym można dotknąć pierwotnej osobliwości ukrywającej dalsze losy , inne historie , wszechświaty


możliwe

tylko możliwe

podoba mi się zasada zuchwałości przecząca sile grawitacji
czyż nie tam parują czarne dziury
czyż nie tak elektron na chwilę wyskakuje na poziomy niedozwolone (choć tu buntuje się innym akurat siłom)

pytanie tylko po co bohater bierze w ramiona własny kosmos
żeby się trochę poprzytulać (wrócić do łona niejako)
czy też aby w przytuleniu znaleźć siłę do wybicia się i wyjścia poza łono wszechświat stary czy może podświadomość zbiorową

podoba mi się tylko boje się aby się autor nie zamknął w ornamencie i poszedł dalej konsekwentnie poszedł z bohaterem tam gdzie on się niecierpliwi i domaga choć nie ma jeszcze pojęcia co to będzie

[pastel]

Alek, masz rację, my jesteśmy tylko cząsteczką olbrzymiej całości i trzeba wyjść w... "Kosmos", żeby
uzyskać pewną perspektywę. Dziękuję za wizytę

Marcinie, fajnie, że wpadłeś

Karolku, bez fikcji nie bylibyśmy w stanie poznać rzeczywistości. Pozdrawiam

Halino, życie jest, jak bochenek chleba... można zjeść na raz, dwa, lub trzy i zbierać całe życie okruchy, albo zjadać go okruchami i nie móc nacieszyć się jego smakiem. Dziękuje, że byłaś

Eko, nie przjmuj się przekombinowaniem, bo to chyba każdy ma w sobie, kiedy czyta drugiego.
Dziękuję, że poświęciłaś swój czas po moim wierszem

Henryku8, dziękuję i pozdrawiam

Leszku, jest ok, ważne, że byłeś i czytałeś... może innym razem będzie się lepiej podobać

Elka - dziękuję

Podróżniczko, dziękuję

[coobus]

Przyłączam się do braw. Za całość. Witaj na ósmym

[em_]

niezły wiersz