Nekromancje

[Marcin Sztelak]

Za pochowanie trupa odpuszczają trzy grzechy.

Zasadziłem paznokcie, jednak z tych kości
nic nie wyrośnie.
Na ugorze.

Więc zapalam znicz,
za tych, którzy byli tu przede mną.
Próbując zebrać plon
nieurodzaju.

Wywiewa ze mnie słowa,
już niepotrzebne.
Niezasiane tańczą na wietrze,
opętanie brzmieniem.

Czas formowania gliny
przeminął. Za obraźliwe podobieństwa
zbyt wielu zapłaciło.
Najwyższą stawkę.

Bezimienni,
wciąż poszukują ścieżki.
Na wprost.

Bez ostatniej posługi, na amen,
zarosła.

[alchemik]

Nekromancja to najczarniejsza magia. Ożywia trupa, ale tylko pozornie, w celu jego wykorzystania, albo jako zombi, albo dla wydobycia informacji z nieboszczyka.

Wiersz dosyć makabryczny metaforycznie, ale wcale nie turpistyczny.

Ciekawe kto lub co jest tym trupem, którego dotąd nie pochowano?
Może peel nie całkiem umarły?
Sam przez takie a nie inne wybory w życiu dokonał swojej zombifikacji.
Potrzebuje wsparcia, choćby i ostatniego.

Niemniej kilka sformułowań wydaje mi się niepotrzebnymi.
Odchudziłbym nieco.
Wyrzuciłbym

Na ugorze

z pierwszej strofy, a dodałbym w drugiej zamiast

nieurodzaju.

Zamieniłbym

opętanie brzmieniem

na opętane brzmieniem.
Wywaliłbym

Na wprost

z piątej.

Mam wrażenie, że nie odczekałeś i nie popracowałeś nad wierszem.

Niemniej ciekawy.

Jurek