Spadki i uniesienia

[Alek Osiński]

Najtrudniej i tak opowiada się o matce,
może dlatego, że nigdy nie pomaga wzrokiem.
Dlaczego mi nie ufasz, dałem przecież słowo.

Wybacz wyrzuty, czasem lepiej się zamknąć
albo uciec do ostateczności. Stare nogi nie dadzą
rady ambitniejszym planom niż Jasna Góra.
Bolące stawy tylko latem łagodzą obyczaje.

Znam was wszystkie, nie musisz powtarzać,
że umarłaś przede mną, ani że żyjesz
w poczuciu obowiązku. Przeciwieństwa łączą;
róż czy henna, co chwilę odnawiają związki

ciemnych irysów. Więc chyba jednak jasna
musiała być podstawa lampki,
którą ustawiłem przy twojej głowie,
przysięgając - zgaszę dopiero, kiedy wrócisz.

[eka]

Znam was wszystkie, nie musisz powtarzać,
że umarłaś przede mną, ani że żyjesz
w poczuciu obowiązku.

Tak. Matki potrafią budzić przeciwstawne emocje. Dobrze rozumiem peela.
I czekanie na powrót... nadzieja na to, co było kiedyś dobrym uniesieniem.
---------------
Drugą zwrotkę można czytać jak słowa bohaterki.
---------------
Bardzo dobrze dobrany do treści tytuł. Trudny temat, delikatnie poprowadzony.
Związki ciemnych irysów - bardzo, bardzo...

[em_]

Najtrudniej i tak opowiada się o matce
- bo fakt, to fakt,
ale Tobie wyszło bardzo zgrabnie

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobra poezja i być może sporo w tym racji, że najtrudniej, chociaż czasami chyba bardziej o sobie, zresztą to zależy, powiedzmy od człowieka...

Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Drugą zwrotkę można czytać jak słowa bohaterki.

Racja Ewo.

Dzięki Wam za odwiedziny

[Hosanna]

piękny wiersz a końcówka bezpośrednio łączy się z moim sercem
więc odpowiem wierszem-reakcją

choć nie palę lampki u jej stóp
żyje we mnie

(a nie była łatwa kobietą)
(tata też żyje lecz inaczej bo przy nim łatwo było być piękną)

każdy czyn uśmiech zamyślenie niesie w sobie ogień
czci dla niej
i dlatego chcę by był piękny

godzien

nie musimy się spotkać
nigdy nie przestałyśmy być razem

teraz nawet łatwiej kochać

Twoja też nie opuściła Cię
wciąż ma Cię w ramionach

[Podróżniczka]

Wybacz wyrzuty, czasem lepiej się zamknąć

choć nie palę lampki u jej stóp
żyje we mnie

Twoja też nie opuściła Cię
wciąż ma Cię w ramionach

Hosanna pięknie to ujęła

Pozdrawiam

[Gajka]

Piękny wiersz, cóż więcej pisać, ot życie

[Mirek]

hm ... nie wiem co rzec ale wciągnąłeś mnie w historyję

[Halina S]

Najtrudniej mówi się o matce- całkowicie się z tym zgadzam.
Matkę zwykle się kocha, ale bywają sytuacje, że te matki, oczekując od dziecka spełnienia swoich niespełnień podcinaja mu skrzydła, a i czasem...
nie pamiętam ciepła jej kolan - mam taki wierszyk

Wiersz bardzo do mnie trafia. Pozdrawiam