Karlikt.

[Karma]

Szmer pęknięć, w strukturach okien.
Niepodważalne prawo,
do jednoramowych wizyt małżeńskich.
Zapisane w didaskaliach, dostarczone pod próg

- klaustrofobia -

Z konarów, pochylających ku nam
mokre głowy, strząsają się wciąż jeszcze
psy i zachmurzenie trzeciego stopnia.
Kiedyś, kiedy rozmawialiśmy ciągle ze sobą,
nazwałbyś to śniegiem - prosił, żebyśmy
wybiegli wprost na chodnik i tarzali się w nim
po samą śmierć

nie spodziewając się, że po mnie przyjdzie
najpierw.

[Marcin Sztelak]

Piękny, liryczny i smutny wiersz, wycyzelowany i wygładzony, tradycyjnie doskonała konstrukcja.

Gratuluję i pozdrawiam.

[Karma]

Dziękować.

[Mirek]

się zamyśliłem się zapatrzyłem wsiąkłem ze szczętem ... nie wiem kiedy wrócę

[eka]

Karłowate relikty relacji przed anihilacją jednej ze stron. Druga cząstka (psy, śnieg, tarzanie) bez ostatniego wersu - jawi mi się jako stan wyjątkowo pożądany, nasycony czymś niezwykłym.
Skąd zatem klaustrofobia?
Chyba zamyka pierwszą część. Stan rutyny, z którego nie sposób wyjść, bo ciężko wyjść poza umowę didaskalii.
Smutny wiersz o winie peela rodzaju męskiego, to on wbił się jednoramowość.
Mam wątpliwości Marcin co do logiki odczytu, kieruję się tym, co niosą nieuporządkowane myśli
--------------
Przecinki same się dziwią miejscom, gdzie stoją.

[Karma]

Bo ja mam własne zasady interpunkcji - kto mi zabroni :P

[jaskółka]

rzecz gustu

podoba się

[Karma]

Ale co, że rzecz gustu? Dzięki.

[Bożena]

Co oznacza tytuł?- pierwsza strofa jest taka... klaustrofobiczna- druga bardziej do mnie przemawia-

[Karma]

Ewa wytłumaczyła mniej więcej tytuł