***(może kiedyś zechcesz)

[NathirPasza]

może kiedyś zechcesz
przejść przez moje wzgórza
w dowolnej kolejności kroków

nie dam ci mapy
nie opiszę skrótów
nawet nie poczęstuję wodą

rzucę jedynie głód pod nogi

ale pozwolę
żebyś przymknęła oczy
moim ramieniem gdy czas
stanie się największą zbrodnią

[czochrata]

o dobrych wierszach można tylko powiedzieć,że są naprawdę dobre-a ten do nich należy...pozd.

[e_14scie]

bardzo dobry wiersz, Nathir

[NathirPasza]

Dziękuję Wam

NP

[Marcin Sztelak]

Najbardziej chyba podoba mi się pierwsza zwrotka choć trudno wybrać lepsze z dobrego.
Pozdrawiam.

[Gloinnen]

Dobry wiersz. Ale to byłoby za mało powiedziane, bo przede wszystkim chciałam napisać - piękny wiersz. Przede wszystkim jego zaletą jest oszczędność metaforyczna. Udało Ci się tym razem uniknąć wszelkiego rodzaju dziwolągów oraz patosu i hermetyczności. Dokładnie taki sposób pisania lubię - spokojny, wyciszony, ale jednak z precyzją poruszający emocje odbiorcy. Przynajmniej tak podziałał na mnie, a sądząc po komentarzach poprzedników - na nich także.

Wiersz o miłości, i to chyba o bardzo trudnej miłości.
Tak go odczytuję. Wydaje mi się, że chcesz pokazać w tym utworze próbę, jakiej peel zamierza poddać peelkę. Bo nie o to chodzi, żeby miłość po prostu była, działa się samoistnie i poniekąd zwyczajnie. Chcesz chyba nadać jej wyjątkowy, niemal sakralny charakter, a do tego potrzebna jest właśnie próba.
Po raz kolejny w Twoich wierszach odnajduję motyw inicjacji, przejścia, niezbędnego do tego, aby opisywana przez Ciebie przyszłość była prawdziwa i właśnie na swój sposób uświęcona.

może kiedyś zechcesz
przejść przez moje wzgórza
w dowolnej kolejności kroków

Ta strofa naprowadza mnie na ten wątek inicjacyjny.
Podkreślasz także, że miłość jest wyborem, świadomą decyzją.
"moje wzgórza" - symbolizują chyba w ogóle cały Twój wewnętrzny świat, Twoje myśli, uczucia, wszystko to, co w Tobie siedzi. Inicjacja w miłość jest dogłębnym poznaniem drugiego człowieka, niezbędnym dla jej trwania, nieustannym odkrywaniem go. Na pewno trudnym, bo w ogóle relacje międzyludzkie są bardzo skomplikowane, a miłość zaślepia. To także pewnego rodzaju lekcja dla peelki, że musi ona wyjść poza swoje własne ograniczenia, wyrzec się siebie, może nawet poświęcić, aby wyjść zwycięsko z próby i zbliżyć się do peela.

nie dam ci mapy
nie opiszę skrótów
nawet nie poczęstuję wodą

rzucę jedynie głód pod nogi

Ten fragment mnie wyjątkowo poruszył. W zasadzie uzupełnia to, o czym pisałam wcześniej. Peel chyba zdaje sobie sprawę z tego, jak trudno jest dwojgu ludziom zrozumieć siebie nawzajem. I wcale nie zamierza ułatwiać peelce zadania - nie mam pojęcia dlaczego, czy dlatego, że nie potrafi, czy robi to świadomie, aby przekonać się, ile warte jest jej uczucie. Czy upaja go poczucie dominacji nad osobą, która pragnie się do niego zbliżyć? Czy też po prostu jest wobec tego faktu bezradny? W każdym razie wymaga on od peelki bardzo dużo, skazując ją na niedosyt i błądzenie. Ona porusza się w ciemności, zdana tylko na własną wewnętrzną siłę. Na miłość właśnie. (chyba?)
Przewrotny w tym jest fakt, że ta bolesna droga to jej dobrowolny wybór (wracam do pierwszego wersu - "może kiedyś zechcesz").

ale pozwolę
żebyś przymknęła oczy
moim ramieniem gdy czas
stanie się największą zbrodnią

Zakończenie wiersza również bardzo dobre i wieloznaczne.
I zostawia mnie raczej z pytaniami, niż z odpowiedziami - z czego jestem bardzo zadowolona.

W ostatniej strofie pojawia się po raz pierwszy czułość i fizyczna bliskość. Miłość, pomimo tego, że nieraz najzwyczajniej w świecie okazuje się ciężka do zniesienia, że jest najczęściej źródłem cierpienia, że stanowi jedną z najtrudniejszych prób w życiu - daje pewnego rodzaju poczucie bezpieczeństwa, można się w niej schronić. Odmawiając peelce wielu rzeczy, peel nie odmawia jej dla odmiany swojej miłości, przynajmniej tak sobie to próbuję interpretować.

"czas stanie się największą zbrodnią" - to można rozumieć na wiele różnych sposobów. Pomyślałam o przemijaniu. W tym poszukiwaniu miłości doskonałej być może zarówno peel jak i peelka wyrządzają sobie wiele krzywd, aż w końcu przychodzi moment, że jest na wszystko za późno.
Zbrodnią może okazać się też powolne obumieranie miłości - być może przecież o to chodzi, że najważniejsza jest ta droga, ta próba, to szukanie. Osiągnięcie celu - tożsame jest z definitywnym końcem uczucia, którego istotą jest nieustanny rozwój. I w tym sensie czas je zabija.
Może mówisz tu także o prawdziwej śmierci? Ta przynosi wreszcie realne zrozumienie, pozbawia miłość między ludźmi wszelkich złych naleciałości, oczyszcza ją, pozostawia tylko to, co doskonałe i jako takie - spełnia się wreszcie w bliskości i ukojeniu?

Nie wiem. W sumie to znowu za bardzo rozgrzebałam ten wiersz, mam nadzieję, że nie masz mi za złe. Ale zrobiłam to też dla siebie. Thx.

Pozdrawiam,


Glo.

[Sokratex]

Zabrakło mi tła, tego co sprawia, że wiersz jest wierszem - światem wymyślonym przez Autora
(co ujęła np. w "Radość pisania" Szymborska)
To powyżej brzmi jak koniec jakiegoś wiersza, albo fragment wycięty z jakiejś całości o sensie której można co najwyżej mniemać.
Jako przykład na tworzenie czegoś podobnego zamienię na wersy fragment pierwszej lepszej książki z półki...
(trafiło na Ian Watson - "The Width of thr World" - strona otwarta przypadkowo), który opatrzę jakimś tam - własnym - tytułem:

• • • droga do nieba
      
      kiedy wreszcie doszliśmy do łóżka
      wszystkie lotniska na świecie były zamknięte
      
      wszystkie loty odwołane
      
      

Pozdrawiam.

[Gloinnen]

No i co ma z tego dalej wynikać?

[NathirPasza]

Marcinie, Glo

Dziękuję

Sokratexie,
Nie jestem Szymborską ani Watsonem... Nie rozumiem do czego pijesz i tak po prawdzie, nie obchodzi mnie to. Proszę tylko, żebyś mnie nie porównywał do takich poetów i nie wymagał ode mnie takich umiejętności, lub sposobu pisania. Rozumiem, że lubujesz się w naśladowaniu wielkich, czerpaniu z nich całymi garściami. Ja mam odmienne upodobania.

Nie mniej dziękuję za komentarz

Pozdrawiam
NP

P.S.

No i co ma z tego dalej wynikać?

Właśnie

Chociaż nie... Niepotrzebnie prowokuję kolejne wykłady

[Sokratex]

No i co ma z tego dalej wynikać?

Choćby "klaustrofobia miłosna" To, że droga do nieba nie prowadzi przez lotniska, tylko do siebie.
Albo wręcz przeciwstawna interpretacje: jest już za późno, żeby wrócić ale także, żeby "lecieć" (na skrzydłach miłości) dalej.
Czyli dajmy na to: zdrada.

Pozdrawiam.