Krajobraz chtoniczny

[Alek Osiński]

Wiesz, nie sposób uwierzyć w twoje opowieści, choćby
szlifować je latami jak srebrną gałkę cukiernicy, nadając
w końcu kształt idealny. W głowie się nie mieści,

już bardziej W sercu, jeśli je wtrącić między rutynowe
tak i nie, binarnie następujące po sobie, aby wilk syty,
owca cała i szkatułka dalej kusiła tajemnicą.

Otwórz i podziwiaj cuda. Nic innego nie można
sobie wyobrazić, przekroczywszy granicę gór
mściwych i pamiętliwych, chociaż przechowują

w cieniu między skałkami fragmenty kobiecych snów.
Ociekają słodkawo, nawet teraz czuję wilgoć
pod stopami i mogę śmiało powiedzieć tutaj cię mam,

mimo że przewodnik przekonuje – chodźmy dalej.

[Mirek]

mimo że przewodnik przekonuje – chodźmy dalej.

warto słuchać się przewodnika

[alchemik]

Kłamiesz, że pod stopami.
Pod palcami. I tutaj Cię mam.
Wiem o jakim eliksirze mówisz. Wydzielany w niewielkich dawkach.
A jednak w ilościach wystarczających dla poezji i zatracenia się w fizycznych instynktach.
To rozumiem.

Przewodnik to racjonalizacja.

A kobieta...?
Bo Ty piszesz o kobiecie.
Jest zagadką, czymś niezbędnym, trudnym jak wspinaczka.
To szkatuła cudów.
Ja to rozumiem.
Choć zła miłość, albo zdrada może zniszczyć życie.
Krajobraz piekieł.

Jednak warto ryzykować tę wyprawę, wspinaczkę do ud.
Oczywiście najważniejsze jest serce.
Czyli podróż przez przełęcz piersi.

Świetne przeciwstawienia.

Owca syta, wilk cały i tajemnica, która jest tylko dlatego tajemnicą, że jest sprawą intymną,
znaną, choć za każdym razem cudowną.
I za każdym razem w równie cudownym piekle.
Niebo, to przekombinowana bombonierka na Walentynki.

Trochę zażartowałem, a to znaczy, że wiersz mi się spodobał.


Jurek

[Marcin Sztelak]

Liryczny krajobraz, z chęcią i brakiem (a jednak nadzieją) spełnienia. Czasami może nie warto słuchać przewodnika...
(Aha, zmniejsz w [w sercu]).

Pozdrawiam.

[eka]

Krajobrazy świata podziemnego, przeszłego bezpowrotnie, stąd mocne zaznaczanie czasu, do którego peel zagląda.
Chtoniczne bóstwa, najpierwsze, związane z kultem Ziemi i płodności - tu w przestrzeni bardzo niegościnnej, między surowymi, mściwymi skałami.
Woda to życie, ziemia to śmierć.
Wilgoć je godzi.

----------------------------------
Charon przewodnikiem? Tejrezjasz?

Co tu dużo mówić. Wspaniały, bogaty w odniesienia, zatrzymujący wiersz.

[em_]

Niezły tekst

[Alek Osiński]

A wiesz Alchemiku, że brałem pod uwagę palce,
ale to byłby chyba zbyt jednoznacznie erotyczny
kontekst, a mi chodziło o podkreślenie
motywu drogi...

Tejrezjasz?

O! Taki przewodnik, to by się przydał

Dzięki. Hej!