Napisy na słońcu /4/ - Mleko, miód i ludzie

[skaranie boskie]

od początku
poprzednia odsłona

IV. Mleko, miód i ludzie

Wiele minęło wiosen od Popiela czasów,
pomarł stary Ziemowit, pierwszy z linii Piastów.
Linii, która wykwitła nad krajem, jak łuna,
imię na się przybrawszy starego piastuna.
Wnuk Ziemowita rządził krajem sprawiedliwie,
więc się w pamięć potomnych wwiodło jego imię.
A zwał się Ziemomysłem. On to Polan ziemię
przez lata przed niemieckim osłaniał plemieniem;
pod nim pola zakwitły, rody powzrastały,
w siłę wielką się wziąwszy, Niemcom odpór dały.

Na tych polach złociły się pszeniczne łany,
do nich z dali, co roku, wracały bociany.
Strzechy zdobiły w gniazda jaskółek zastępy,
a wraz z nimi ruszali woje w dziewosłęby.
Tak kraina i miodem, i mlekiem, i ludem
sławna, dla obcych plemion jawiła się cudem.

Miał ci Ziemomysł synów, trzech tęgich junaków,
wojów wielkich, a mężnych, co nie znali strachu.
Mieszkiem przezwan najstarszy, za wyrękę ojcu –
kiedy ten się zestarzał – prowadzał był wojów,
wespół z bratem Ściborem, na liczne wyprawy,
by odpłacić sąsiadom za ich niecne sprawy.
Najmłodszy z braci – Leszek. Nie dały mu bogi
zbyt długo się napatrzeć u wrogów pożogi –
on to na wojnie przeciw zdradzieckim Weletom,
z nieprzyjacielskiej ręki, od miecza usieczon.
Stary, na łożu śmierci wieść o tym powziąwszy,
jeszcze się zrywać starał, co by syna pomścić
i choć w gorętwie leżał, ze śmiercią w zapasach,
przecie posłuchał Mieszka, kiedy mu doradzał,
by krwie słowiańskiej więcej próżno nie przelewać –
Niemcowi żeby więcej nie dokładać przewag.

Tak ci za Ziemomysła rośnie Polan sława,
tak się ich młode państwo nad Wartą rozkłada,
stoi mocnemi grody w częstokoły zbrojne,
które na ciężkich wałach mieszkanie spokojne
wiernego kniaziom ludu niezmiennie stanowi,
silne w potężnych wojów, odstrasza stąd wrogi.
Wedle przepastnych borów biją chłodne źródła,
prastare dęby stoją, jakoby na szczudłach,
na swych pniach zdobnych w dziuple, wysokich, a krępych.
One były ostoją miejsc wielkich, a świętych.
W nich Swarożyca stały drewniane posągi
straszne, acz piękne – dawne, jak dawne są bogi.
Czterema twarze wokół, w świata cztery strony,
swą potęgę rozsyłał Swarożyc ogromny,
bądź na welecką modłę, znaną wśród Polany,
co ją z wypraw przywiedli – Swetowidem zwany.
Czas pozwolił zapomnieć o jego legendzie,
lecz on kiedyś powróci i panować będzie
ze wszystkimi wraz bogi, które obiecały,
że powrócą, choć Niemce ich stąd wygnać chciały.

Tu głos księżyca przycichł, pośród nocy zawisł,
chwilę myślałem, że go wzruszenie tak dławi.
Spojrzałem w górę – światłem ujęła twarz szczera –
i chyba mi się zdało, że mu łza spłynęła.

cdn.

[pallas]

Ja jak zawsze czytam. Te teksty są tak nastrojowe i romantyczne. W tym wierszu podobała mi się
ostatnia zwrotka o księżycu, taka balladowa. I tytuł jak najbardziej trafny po Popielu zdrajcy.
Na pewno będę czytał dalej. Od razu mi Pan Tadeusz na myśli ten tekst nasuwa. Te opisy przyrody są piękne jakby były tuż koło mnie. I trzynastozgłoskowiec i forma jest. Czyta się i chce się więcej. Ja mam takie odczucia. I jak najbardziej historię Polski pokazujesz w świetnej formie poetyckiej. Nie wiem czemu, ale mnie ten Niemiec gryzie. Jakoś nie pasuję do tego tekstu. Pokombinował bym z tym Niemcem, zmienił bym go na coś. I to jest mój jedyny zarzut.

Tytan.

[skaranie boskie]

Pallasie, w opisywanych czasach Polanie mieli tylko dwóch wrogów - Niemców i Czechów. Do Czechów jeszcze dojdziemy. Ruś, Jadźwierz i Prusy zagrażały innym plemionom, póki co. Byli jeszcze Weleci, którzy tworzyli sojusze zarówno z Niemcami, jak i z Czechami. Pomorzanie też zagrażali, ale oni przynajmniej nie pozorowali grabieży nawracaniem. Zresztą, przed nimi lepiej strzegły nadnoteckie bory, niż największa armia, a i mieli oni dość własnych kłopotów z osiadłymi w Wolinie Jomsborskimi zbójami - Wikingami. Ale nie uprzedzajmy wypadków...
Dzięki za zainteresowanie i wnikliwą ocenę. Zwłaszcza za Pana Tadeusza...

[pallas]

Rozumiem, jak był Niemiec tak pozostało do dziś. Coś w tym musi być, skoro Ludwik Niemiecki był pierwszym królem owej krainy za Odrą.
A Hrabia Hodon będzie, skaranie.

Tytan

[skaranie boskie]

Graf Hodo będzie i Wichman też.
I słynna bitwa, która tylko z nazwy pod Cedynią się toczyła.
Ale nie uprzedzajmy, jak już pisałem.

[eka]

Piękne.
Aojdzie... szacun.

[skaranie boskie]

Najpierw się ucieszyłem, bo zobaczyłem to:

Piękne.

Ale chwilę potem zmartwiłem:

Aojdzie

A ujdzie, pomyślałem...
Dopiero ostanie:

szacun.

mnie przekonało.
Dzięki Eko za wzorowy komentarz i za... huśtawkę nastrojów.

[skaranie boskie]

Muszę się tu zwierzyć, że szukając źródeł na temat historii Wiślan, natknąłem się na bardzo interesujące fakty (może legendy) datowane na VII - VIII wiek, a dotyczące dzisiejszej Małopolski i Ziemi Świętokrzyskiej. Nie znałem dotąd tych historii, a poznawszy, uważam, że to właśnie od nich powinienem zacząć moją opowieść. Jednak zacząłem inaczej, dlatego najprawdopodobniej wplotę tamte - dużo starsze - dzieje w księżycową opowieść, jako pewne wtrącenie, może osobny rozdział, nawiązujący w jakimś celu do zaprzeszłości. Z góry przepraszam moich czytelników za to uchybienie.

[EdwardSkwarcan]

Na tych polach złociły się pszeniczne łany,
do nich z dali, co roku, wracały bociany.
Strzechy zdobiły w gniazda jaskółek zastępy,
a wraz z nimi ruszali woje w dziewosłęby.
Tak kraina i miodem, i mlekiem, i ludem
sławna, dla obcych plemion jawiła się cudem.

Umiesz połączyć co było i jest

[skaranie boskie]

Aleś mnie zaskoczył Edwardzie.
Już niemal zapomniałem ten odcinek.