Wahnięcia

[Marcin Sztelak]

Mam wątpliwości, być może uroiłem sacrum,
klęczę w błocie zupełnie bez sensu,
nad moją głową krążą majestatyczne
ścierwojady.

Głodne.

Chyba pęknę
i pójdę szukać świętych o rękach umęczonych
błogosławieństwem. Albo zwyczajnie ludzkich,
wybaczą wszystkie grzechy, szczególnie jeszcze
niepopełnione.

Pokuta.

W siódmym niebie napiję się herbaty,
z wkładką. I padnę, aby ucałować
ziemię – matkę. Syn marnotrawny.

Profanum

Na razie układam marszruty, weryfikując plany.
A ścierwojady w coraz niższych kręgach,
już prawie słyszę szydercze:
sprawdzamy.

A ja wciąż mam wątpliwości.

[pallas]

Siódmy tu ci chyba na końcu m zabrakło, strasznie się źle czyta bez tego m.
Od razu mi się Herbert kojarzy i wahająca się Nike. Człowiek zawsze się waha, układa plany i cały czas je zmienia, dlatego dobrze, że się wahamy, bo może dzięki nim możemy wybrać inną ścieżkę.
Wersyfikacja też dobra, pozwala przejść przez wiersz powoli, bez pośpiechu, pomaga go zrozumieć.

Nie wiem czy Ci pomogłem, ale mi miło było czytać Marcinie.

Piotr

[alchemik]

Piotrku, Pallas, rozczulasz mnie tym swoim zwrotem

Nie wiem czy Ci pomogłem, ale mi miło było czytać Marcinie.

Prawdziwi poeci, a takim zdaje się Marcin Sz., zwykle widzą swoje, i zwykle mają rację, o ile są prawdziwymi poetami, co już ustaliliśmi.

Oczywiście, czasem piszą gnioty.
Te skrzętnie wrzucają do kosza.

To calkiem niezły wiersz, chociaż, co nieco bym zmienił.

Nawet dobry.
Najłatwiej jest zmieniać w cudzym.

Ja, oczywiście, mógłbym pomóc, bo mnie ten temat inspiruje.
Ale, to już tak jest, kiedy poeta komentuje poetę.

Wybacz, Marcinie

Jurek

[Henryk VIII]

Witaj,
ja kupuję w całości - z aplauzem! Masz 2 zbędne przecinki - " i pójdę szukać świętych, o rękach umęczonych" i "herbaty,
z wkładką." W tym drugim przypadku jeśli koniecznie chcesz mieć znak przestankowy , to lepiej dać kropkę .
Tak..., oprócz tych przecinkowych ( raczej mało istotnych) drobiazgów , nic tu ani zbędne, ani brakujące - po mojemu tekst dopracowany na cacy; każde jedno słowo pasuje; trudno mi sobie po kilkakrotnym czytaniu wyobrazić, żebyś cokolwiek zmienił.
Cymes!

[Marcin Sztelak]

Faktycznie m mi wcięło i co do jednego przecinka zgoda.
Alchemiku z chęcią poznam twoją wersje wydarzeń...

[alchemik]

Jesteś pewny, Marcinie?
Ponosi mnie, żeby coś pozmieniać.
Ale to nie jest droga.

Trzeba nauczyć się zmieniać w swoim, a nie w cudzym.

Mówię o sobie.
Jurek

Skomentuję Ci tylko, ale jutro.

Bo jednak wciąż mam wątpliwości czymże jest sacrum, a czym profanum.

Dla sępów padlina jest pewnie rzeczą świętą, a życie profanuje ruchem.

[Marcin Sztelak]

Faktycznie i sacrum i profanum to raczej nie są jakieś sztywne pojęcia - zależy od punktu widzenia i siedzenia także...

[coobus]

Chwile zwątpienia. Bo sacrum potrafi być urojone, ale wywyższa się tak samo, jak te najprawdziwsze. Wątpić, ludzka rzecz, takie zagubienie się samemu w sobie jest potrzebne i twórcze.
Brawo za ten wiersz

[alchemik]

Brawo za ten wiersz

Brawo za ten wiersz.

Robię za echo.

Ten wiersz porusza po prostu tematy nieporuszane slowami, bo wszyscy intuicyjnie wiemy, że wiemy.
I tylko sumienie poety jest takie durne, że pozwala temuż na skomentowanie siebie wierszem.
Jest durne, bo jako sumienie nie powinno się wahać.

Ale już po ptakach. To znaczy po sępach.
Scriptum, aestimanda, annotavit.

Napisane, ocenione, skomentowane.

Jerzy Edmund Cezar

[anastazja]

Mamy w zwyczaju błądzić w życiu, ale możemy też szukać świętych - jak piszesz Marcinie. Bardzo dobry wiersz. Pozdrawiam.