Danse Macabre

[pallas]

Pierwsza wersja:

Ciemność ogarnia bruk, zmącony lśnieniem ruchu,
która gna po trupach bez przerwy, bez tchu, bez snu,
a czy starzec widzi? Co przysłonił kurz czasu?
A czy młody widzi? Co skrywa piach honoru?

Może oko słyszy – kosę – taflę srebrzystą,
odbicie Księżyca, które wręcz wieczną marą.
Może ucho ujrzy zgrzyt trybów zegara,
które krążą w kółko monotonnie a bystro.

Chodź, już pora na nas. Dlaczego mrużysz oczy?
Płaczesz? Nie ma po kim. Przecież to tylko proch,
nędza nad nędzami, ale to nic nie znaczy.

Myślałam o tobie, tak po ludzku trochę,
a może jednak nie. Nikt nigdy nic nie traci,
choć straciłeś wszystko, a teraz prowadź Hiobie...

Druga wersja:

Ciemność ogarnia bruk, zmącony lśnieniem ruchu,
lecz czerń gna po trupach bez przerwy, bez tchu, bez snu.
A czy starzec widzi? Co przysłonił kurz czasu?
A czy młody widzi? Co skrywa piach honoru?

Może oko słyszy – kosę – taflę srebrzystą,
odbicie Księżyca, które wręcz wieczną marą.
Może ucho ujrzy zgrzyt trybów zegara,
które krążą w kółko monotonnie, a bystro.

Chodź, już pora na nas. Dlaczego mrużysz oczy?
Płaczesz? Nie ma po kim, gdyż to tylko kwantowy proch,
nędza nad nędzami, ale to nic nie znaczy.

Myślałam o tobie, tak po ludzku trochę,
a może jednak nie. Nikt nigdy nic nie traci.
Choć straciłeś wszystko, Hiobie, ty prowadzisz mnie....

[Leon Gutner]

Trochę mi się tu podoba trochę nie .
Sam nie wiem dlaczego . Może jeszcze tu wrócę .

Z ukłonami L.G.

[pallas]

Wracaj Leo.

Chętnie posłucham.

[Niedzisiejszy]

Ciekawie ukazałeś temat Dance Macabre
Rozumiem, że to nawiązanie do Hioba mówi o tym, że była to próba ich wiary?
Choć pokazałeś też dwa inne motywy: przemijania, i strachu przed nim, i przed śmiercią.
Te czasy średniowiecza to były okropne czasy, śmierć czekała na każdym kroku, trochę jak teraz, tylko, że teraz tą czarną śmiercią jest rak, który nie wiadomo skąd się tak nagle rozpowszechnił.
Kilka lat temu w mojej miejscowości 5 osób zmarło na raka, oby rzeczywiście to się nie zamieniło w nowe Dance Macabre

Pozdrawiam i gratuluję pięknego wiersza

[eka]

Podmiotem lirycznym jest śmierć.
Jej rozmowa z Hiobem to ciekawy pomysł. Przekonuje do uznania doczesności za rzecz nie tylko marną, ale nieistotną. Każe zmysłom widzieć więcej, każe zawsze mieć na podorędziu: memento mori.
Interesująco, interesująco w tym Twoim tekście, Piotrek.

Ale przyczepię się, wybacz:

Ciemność ogarnia bruk, zmącony lśnieniem ruchu,
który gna po trupach bez przerwy, bez tchu, bez snu,

Bruk czy ruch czy lśnienie gna po trupach? Ze składni nie wynika pewność. Ato chyba ważne.

a czy starzec widzi? co przysłonił kurz czasu?
a czy młody widzi? co skrywa piach honoru?

Po znakach zapytania kolejne zdanie zaczynamy wielką literą. Piach honoru - śmierć za męstwo?

Myślałam o tobie, tak po ludzku trochę,
a może jednak nie.

Rozumiem, po dłuższym namyśle, że chodzi jednak o nieludzkie myślenie Śmierci, a nie brak logiki w zaprzeczeniu: myślałam i nie myślałam. Myślę, że zdanie do korekty stylistycznej.

---------------

Nikt, nigdy nic nie traci,
choć straciłeś wszystko, a teraz prowadź Hiobie...

Najciekawsza myśl (dla mnie) w wierszu i niezręcznie zapisana. Niepotrzebny przecinek po nikt i wielokropek na końcu.

---------------
Pozdrawiam.

[pallas]

Śmierć nie rozmawia z Hiobem. A trzy kropek potrzebny, bo do dokąd prowadzi nas Hiob i kim tak naprawdę jest. A podmiotem jest na pewno śmierć, a może człowiek.

Myślałam o tobie, tak po ludzku trochę,
a może jednak nie.

Rozumiem, po dłuższym namyśle, że chodzi jednak o nieludzkie myślenie Śmierci, a nie brak logiki w zaprzeczeniu: myślałam i nie myślałam. Myślę, że zdanie do korekty stylistycznej.

Nie o to chodzi to mówi człowiek, który miał wyobrażenie z trupem i kosą, śmierć to alegoria, którą wszyscy widzimy tak samo, a osoba miała inne wyobrażenie, że ona to ktoś z krwi i kości.
Wyjaśniłem czy bardziej zapętliłem eka.

Niedzisiejszy dziękuję za komentarz, choć nie chodziło mi o próbę wiary, o coś innego kim tak naprawdę jest śmierć. Za dużo gadam.

Dzięki za komentarze i za rady.

[eka]

Śmierć nie rozmawia z Hiobem. A trzy kropek potrzebny, bo do dokąd prowadzi nas Hiob i kim tak naprawdę jest. A podmiotem jest na pewno śmierć, a może człowiek.

Sorry, że zawracałam Ci głowę.

[Alicja Jonasz]

A gdyby tu: "Chodź już pora na nas" po "chodź" dać przecinek? Dla mnie pięknie w ostatniej strofie, w słowach, że "Nigdy nikt nic nie traci". Takie pocieszenie i zapewnienie, że nawet w cierpieniu sens. Twoja peelka zna smak cierpienia, ono jej nie zniszczyło, ale dodało mocy. Wyszła okaleczona, lecz nie martwa. Jej dusza pełna życia. Jest w stanie powiedzieć do kogoś: "Chodź...". Idę, moja droga. Prowadź mnie, mnie i Hioba. Prosisz jego na przewodnika, ale tak naprawdę Ty masz w sobie wystarczająco dużo siły, by pociągnąć za sobą posiniaczonych przez życie.

[pallas]

Alicjo twoja interpretacja mnie wmurowała w ziemie, podoba mi się. Dzięki z a radę z tym przecinkiem.

Eka nie przepraszaj, to ja przepraszam, twoja interpretacja jest dobra i na pewno trafna, ale nie jedyna, bo każdy autor ma tą jedną i ciesze się, że tych interpretacji tyle.

[Leon Gutner]

Wróciłem. Podoba mi się historia i przewód tematu .
Trudno to jednak nazwać tradycyjną formą rymowaną .
I pewnie z tych dwóch powodów tak mi się wiersz podoba i nie podoba .

Z uszanowaniem L.G.