Złe miejsce (z cyklu "Ostrów")

[misza]

Na piaszczystych tarasach rozłożystych dolin
rozgościły się lasy i tonsury jezior,
przytulisko dla baśni i płochliwych zwierząt,
którym bóg dzikich stworzeń tutaj żyć pozwolił.


Słońce chowa się za wsią i tonie powoli
za dachami gospodarstw. Stamtąd idzie mocny
fetor obór i zapach pieczonych kartofli,
otulony oddechem zaoranej roli.

Daleko tu od ludzi i zmierzch się wyroił.
Polna droga jest kręta, znakami usiana
szerokich, krowich racic albo bożka Pana,
co nocami wychodzi ze swojej ostoi.


Pies przebiegł wiejską drogą, popędził do swoich.
Nagle chłód zimną falą na pastwiska dotarł,
ożywił tajemnicę w zwyczajnych przedmiotach,
której lud zasiedziały od wieków się boi.


Tak ciemno. Las szeregi falangi potroił,
zapełnił się głosami opuszczony cmentarz.
Może liście to mówią, a może przeklęta
dusza gada do siebie pośród pni topoli.

Zawróciłeś, coś nucąc, lecz głosem nieswoim.
Patrząc prosto przed siebie wciąż przyspieszasz kroku,
bo za tobą już popełzł nieznośny niepokój,
który odtąd za twymi plecami wciąż stoi.

[Leon Gutner]

Po raz drugi dziś biorę udział w " konwertowaniu do 3D " wiejskich obrazów .
Z tą samą radością co za pierwszym razem .

Z uszanowaniem L.G.

[misza]

I ja pozdrawiam serdecznie i słonecznie,
chociaż u mnie za oknem listopadowy styczeń

[Ewa Włodek]

Miszo, czytałam i przypomniałam sobie święte słowa mojej Babci: nie ma złych miejsc, są tylko źli ludzie, i oni nasycają zwyczajne miejsca złem, które mają w sobie... I coś w tym jest... I niezmienne będę powtarzać, że i my nosiny w myslach, w duszach swoje "złe miejsca", w które lepiej, żebyśmy sie nie zapuszczali, i Bbroń Boże, żebyśmy sie mieli zapuszczac w cudze...
A wiersz - świetny, nastrój - finezyjny, od sielksich obrazków po ciarki na skórze...Lubie takie nastroje, lubię takie obrazy.



I pozdrowieńka ciepłe posyłam...
Ewa

[misza]

Twoja Babcia to bardzo mądry człowiek, Ewo. Chyba wszystkie są takie.
Cieszę się, że spodobało się moje "złe miejsce".
Przesyłam serdeczne pozdrowienia

[e_14scie]

Tak ciemno. Las szeregi falangi potroił,

poprawiłabym ten wers akcentowo

Może to mówią liście, a może przeklęta

ten także
może liście to mówią a może przeklęta

wiersz na cały bukiet najpiękniejszych róż, Miszko

[misza]

Z tej drugiej sugestii chętnie skorzystałem, a nad pierwszym wersem pomyślę, co zapewne nieco potrwa.
Dzięki za piękny bukiet, e_14scie

[Miladora]

Piękny obraz, Misza.
I bynajmniej nie sprawia wrażenia "złego miejsca", lecz tajemniczego i pełnego uroku.

Jeżeli mogę, to parę sugestii mi się nasunęło:

- Słońce chowa się za wsią i tonie powoli
za dachami gospodarstw. - "się zawsią" nie pasuje akcentowo, no i z podwójnym "za" coś bym zrobiła.
Może:
- Słońce znika za wioską i tonie powoli
pod dachami gospodarstw?

- ze swojej ostoi/do swoich - "swojej/swoich" wpada na siebie.
Można by inaczej "ostoję" ująć:
- albo bożka Pana,
co nocami wychodzi z mrocznych drzew ostoi. - nie pasuje niestety leśna ostoja, za mało zgłosek, najwyżej puszczańska.

- Las szeregi falangi potroił - sporo "i", może lepiej "Las szeregi w falandze potroił"?

No i nie dałabym przecinków tutaj:
- znakami usiana,
- której lud zasiedziały, od wieków się boi.
- który odtąd, za twymi plecami wciąż stoi.
A tu bym dała:
- Zawróciłeś(,) coś nucąc, lecz głosem nieswoim.

Spodobała mi się także konsekwencja rymów w pierwszych i czwartych wersach każdej zwrotki. I ich układ abba.
Ładnie to buduje klimat.

Dobrego

[misza]

Dzięki za wnikliwą lekturę wiersza, uwagi i sugestie.
To bardzo ważne - spojrzenie na własny utwór cudzymi oczami.
Spróbuję jeszcze coś pokombinować.
Dziękuję za pomoc
i bardzo mocno pozdrawiam

[atoja]

Zawróciłeś, coś nucąc, lecz głosem nieswoim.
Patrząc prosto przed siebie wciąż przyspieszasz kroku,
bo za tobą już popełzł nieznośny niepokój,
który odtąd za twymi plecami wciąż stoi.

oddałeś z precyzją nagły niepokój,gdy nagle powraca świadomość oddalenia i nieznanego
także całość podoba się bardzo