Po śladach

[lczerwosz]

jasne, ze tak

Nie mogę się tego pozbyć, bo tu jest sedno. Skoro poszłam za nim, to szliśmy razem. Pomyśl trochę, co musiało się stać, że wróciłam sama? Przecież dalej wyjaśniłam... ten nienazwany grób... jaśniej przecież już się nie da.

[ELKA]

Dziękuję panie Czerwosz za poświęcony czas na analizę tego wiersza. Jest mi naprawdę miło, że znalazł pan w nim dobre fragmenty. To budujące.

Pozdrawiam serdecznie.elka.

[anastazja]

Poszłam za dotykiem
twoich słów
na mojej sukience.

urokliwy - ta strofka szczególnie.

[eka]

Poszłam za dotykiem
twoich słów
na mojej sukience.
Czerwonej.
Jak polne maki kwitnące wyrokiem.

Poszłam i wróciłam sama.
Na skraju krzyku,
ukryłam cierpienie.
Milczeniem.

Nienazwany grób
z wyrytym imieniem,
na zawsze.

Cierpienie/milczeniem/imieniem - rymy i równoważniki zdań budują rytm.
Czepię się interpunkcji, przecinki nie maja uzasadnienia, drugi lepiej zastąpić dwukropkiem.
Emocji nie wyzwolisz lirycznie, używając ich nazw (cierpienie/krzyk/milczenie/grób/na zawsze).
Dobry tytuł i użycie maków w metaforze, bo to wyjątkowo kruche kwiaty.
Pozdrawiam.

[ELKA]

Anastazjo, dziękuję za opinię - bardzo mi się podoba.

Eko, interpunkcja jest indywidualną sprawą każdego poety, możesz się oczywiście czepiać, ale faktu nie zmienisz.

Dziękuję za pochylenie się nad tym wierszem. Pozdrawiam.elka.

[Mirek]

smutno ... zawiedzione nadzieje ... pogrzebana miłość
niby banalne ale zawsze inne, inaczej przeżywane
smutno

[coobus]

No właśnie - ten czerwony kolor, który nas często prowadzi, a któremu się nie przeciwstawiamy, bo to monarszy kolor. Krew, miłość, maki... . A czasami to wszystko w jednym.
Podpisuję się pod wcześniejszymi opiniami: wiersz krzyczy. Głośno. Dlatego się przy nim zatrzymujemy. A ten krzyk potrafi do nas dotrzeć. Wiersz zasłużył na to

[ELKA]

Mirku, dziękuję za przeczytanie.

Coobi, za te brawa, dziękuję Ci z całego serca, to bardzo dużo dla mnie znaczy.

Pozdrawiam serdecznie.elka.

[E-ska]

Uczucie piękne, delikatne jak polne kwiaty i czerwień maków zwiastująca tragedię.
Największe cierpienie jakie można sobie wyobrazić jest ukryte właśnie w milczeniu.
Chociaż na grobie jest imię, to nie można zrozumieć ani wytłumaczyć tego co się wydarzyło i pogodzić się z tym.
Tyle emocji, miłości i bólu w zwięzłych słowach. Pięknie. Pozdrawiam.

[Marcin Sztelak]

Wiersz wiele przemilcza, a jednak gdy się dobrze wsłuchać...
Doskonały.

Pozdrawiam.