Czarcie amory

[tabakiera]

O, kurczę, nie odpowiedziałam Ewie i Marcinowi.

Ewo - mi "centralnie" wydaje się istotne - żeby nie było wątpliwości, że kierował się ku mnie - no, nie dało się go zignorować.

Marcinie - jaka wiara, taki bies.

Dzięki.

[lczerwosz]

Miałam napisać "stare", jakiś diabeł klawisz z "t" nacisnął moją dłonią. Naprawdę - wyszła literówka i inne słowo, niechcący.

Ale niechcący to była lepsza odpowiedź i prowokacja do mojej.

[karolek]

Przepędziłaś diabełka, biedaczek... Jeszcze się upije, potknie i różka sobie złamie.

[Ewa Włodek]

Powiedziałam – zgaś rogi,
walą światłem po oczach,

to jest diabelnie fajne...

z serdecznym
Ewa

[tabakiera]

Leszku, masz rację.
Karolku, Ewo - dzięki za czytanie i ciepłe słowa.

[coobus]

ot, taka zabawa słowem, inspirowana bardzo śmiesznym snem.

A więc to sen był inspiracją... Może to i lepiej, że nie śnią Ci się anioły (przynajmniej nie o nich piszesz). Zawsze mi było bliżej do piekła, niż do nieba, więc wiersze o diabłach przyjmuję z uśmiechem

[tabakiera]

Dzięki, Coobus.

[alchemik]

Czarcie amory są bez szans.
Powiedziałbym nawet, że do dupy.

Możecie mieć wątpliwości, ale diabły potrafią kochać. To strącone anioły.
Bez wyroku.

Ale kto pokocha diabła?
Wydaje się, że miałby szansę u poetki.
Poetka ma władzę stworzenia odrobiny nieba w piekle.
Niestety, jest kapryśna.

Gdzie diabeł nie może tam poetkę pośle.

Dlatego tak poważam poetkę.

[Gloinnen]

Jak walczyć z tym, co nas najbardziej przeraża?
Zabić śmiechem.

To prawda. Strach jest oznaką, a zarazem źródłem słabości. Myślę, że w swoim groteskowo-humorystycznym wierszu dałaś dobrą receptę, na walkę z wszelkiego rodzaju demonami, które próbują nas osaczać. Mogą to być niegodziwi ludzie, może być pech/fatum, może nasze własne czarne myśli, negatywne emocje...?

Wbrew pozorom - niegłupi tekst.

Pozdrawiam,


Glo.

[tabakiera]

Dzięki, Gloinnen.
Nie spodziewałam się tak pozytywnego komentarza.
No i rozgryzłaś mnie.