Krzyżowcy z przedmieść

[Marcin Sztelak]

Nocami najbardziej brakuje ciepła oddechów
tuż przy uchu, obcości wypiętrzają kąty,
najciemniejsze. Rozkrzyżowani na łóżkach oczekują
drogi pomiędzy wszelkimi odmianami kaźni.

Poranki zawsze obnażają umęczone ciała
wciąż niegotowe na dnienie.
Więc niepewnie wysnuwają się pomiędzy
chłodne tchnienia budynków.

Wszędzie zaczajona przestrzeń rozrzedza powietrze.
Z każdym nienazwaniem coraz mocniej stawiają
nogi. W końcu krokiem marszowym ruszają
na cztery wiatry.

Jednak gdzieś spoza granicy światła nadchodzi
wieczór, wzrok wbity w ziemię, kolejna klęska
przyciąga w pielesze barłogów.

Jeszcze tylko krótki spazm oczekiwania i na nowo
dobrze znane smaki niespełnień.
Nawet tych w ekstazie szaleństwa.

[Alga]

Czytając pierwsze 3 strofoidy czułam, jakby były bardzo moje. Całość przypomina mi wiersz, który napisałam. Ale tu nie o tym.
Dużo goryczy, lekiem na bezwiarę jest sen.
Strasznie samotny wiersz.

Pozdrawiam

[eka]

Krzyżowcy?
Ukrzyżowani w samotności. Przez brak, najdotkliwszy wieczorami.
Za dnia łapiący oddech w nienazywaniu stanu pustki.
Erzac nic nie daje.
Kilka interesujących metafor, szczerość, smutek.
Bardzo dobry wiersz.

[ELKA]

Marcin, wielkie

Pozdrawiam.elka.