Przekonanie

[Fałszerz komunikatów]

Bingo!

[tabakiera]

Do trzech razy sztuka.

[Fałszerz komunikatów]

Tak bywa

[Lucile]

Piotr,
bardzo się cieszę, że po długim milczeniu powróciłeś dobrym wierszem.

Pozdrawiam
L u

[Fałszerz komunikatów]

Czy ja wiem czy dobrym. Stać mnie na lepsze teksty, ale już nie mogłem wytrzymać i spisałem swe dość ubogie myśli
Cieszę się, że ktoś czekał na me odblokowanie twórcze

[Marcin Sztelak]

Bardzo smutny wiersz, bo to pogodzenie się z nieuniknionym wygląda bardziej na rezygnacje. Podobno ostatecznie umieramy gdy umiera ostatni, który o nas pamięta, cóż podążając tą ścieżką niektórzy umierają na długo przed śmiercią...

Pozdrawiam.

[Fałszerz komunikatów]

Marcin, Twa opinia była zawsze dla mnie ważna. Cieszę się, że wiersz pozostawił po sobie emocje i je sam zawiera
Stokrotne dzięki

[alchemik]

Jeżżu, staram się nie myśleć o śmierci.
Co najwyżej w sensie cykliczności następstw.

Chodzi za mną wiersz, a mam dopiero tytuł.

Kronika spalonego lasu.

Zdradziłem się.
Teraz każdy może napisać wiersz w tym temacie.

[eka]

chce się przypominać
miłość

w zamian dotknięcia
darmowe jak minuty
gdy rodzina przedstawi ofertę
miejscówki z widokiem na listopad

trzeba czekać
na śmierć
by pozostać dla niej miłym wspomnieniem

Piotr, te podkreślone wersy rozbijają mi interpretację. Rodzina, listopad, miejscówki... grobowiec rodzinny? Ale czemu miłość, która chce się przypominać (ładna metafora), jest "zależna" od rodzinnej oferty miejsca na cmentarzu?

Ostatnia zwrotka... hmm... dopiero umarłym peel będąc, dla miłości stanie się miłym wspomnieniem? Peela obiekt miłości będzie z sympatią o nim myślał, kiedy tenże odejdzie na zawsze?

Pewnie coś pomyliłam, ale to Twoje pisanie nigdy prostym nie jest.
Świetnie, że lirycznie wróciłeś ze swoim charakterystycznym zamyśleniem słów.

[Fałszerz komunikatów]

Wspomnienia miłości przywołują jedynie prawdę o dotknięciach (zranieniach) i spodziewanych zainteresowaniach, jakimi jest to przytoczone przez Ciebie miejsce na cmentarzu.
A w puencie to chciałem raczej ironicznie stwierdzić, że jedynie dla śmierci już tylko warto żyć, "czekać" na jakąkolwiek rewolucję losu, by przejść krok dalej.
Miło, że wpadłaś, Ewuś, dzięki