ślady

[marta zoja]

znów ktoś popełnił samobójstwo
nie wierzysz co skłania do utraty
wewnętrzny skowyt istnienia

ustalone reguły gry

powolne konanie na oczach
wszystkich i nikogo
czy szybka decyzja i koniec
między jednym zdaniem

potasowane karty

to już nie wyścig z czasem
to zatrzymanie w nostalgii odrzucenia
świadomy wybór upór wytrwałość

pozostawione ślady na piasku

[lczerwosz]

wewnętrzny skowyt istnieć

nie rozumiem składni

konanie na oczach

wiem, mówi się na oczach, ale to brzmi tu dosłownie jakbu na gałkach ocznych

potulna nostalgia odrzucenia

co to jest nostalgia odrzucenia i w dodatku potulna.
Wybrałem te "kwiatki", czyli rekwizyty, których w ogóle nie akceptuję w Twoim wierszu, wydają mi sie co najmniej dziwolągami.

na piasku pozostawione ślady

bym bez inwersji czytał. Zadziwiło mnie to, że w ogóle jakieś ślady. To w kontekście pierwszego zdania, że ktoś, znowu, taki kłopot. A tu masz - zostawił ślady, niczym testament.

[marta zoja]

[Koleś]

Mnie nawet się podoba ten wiersz, ale pomyślałbym nad konstrukcją całości. Jakoś te wersy są dziwnie poskładane, kilka razy zatrzymałem się w miejscach, w których nie powinienem się zatrzymać, nie ma tam żadnej pauzy, a i ta rytmiczna synkopa jakaś taka bezcelowa. No i zgadzam się z poprzednikiem, czasami ta składnia jakaś nieporadna.
Mało oryginalny tytuł, który raczej uwagi nie przyciąga, zresztą to samo można napisać o poincie.
Więc dlaczego napisałem, że ten wiersz mi się podoba?
Bo wyczuwam w nim człowieka, takie ludzkie, prawdziwe przemyślenia. Co prawda, wykonanie pozostawia wiele do życzenia, ale jest tu jakaś myśl, która (gdyby ją dobrze ubrać w poetyckie szaty) mogłaby pięknie wybrzmieć. Niestety, nie wybrzmiewa, ale to kwestia (chyba) niezbyt dobrze opanowanego warsztatu, a warsztatu zawsze można się nauczyć. Nie można nauczyć się tego, co posiadasz, Droga Autorko, czyli wewnętrznej wrażliwości i ciekawego oraz oryginalnego spojrzenia na świat i to jest najważniejsze.
Pozdrawiam.

[eka]

wewnętrzny skowyt istnienia
znów ktoś popełnił samobójstwo
co skłania do utraty

ustalone reguły gry
powolne konanie na oczach
wszystkich i nikogo

czy szybka decyzja i koniec
między jednym zdaniem
potasowane karty

to już nie wyścig z czasem
to zatrzymanie w nostalgii odrzucenia
świadomy wybór upór wytrwałość

pozostawione ślady na piasku

Tak bym przetasowała wersy Marto, aby treść szybciej trafiła do czytelnika.
Dobry, refleksyjny wiersz.
Pozdrawiam.

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobra refleksja, faktycznie miejscami wiersz się zacina, ale to już sprawa technicznego wycyzelowania. Sam w sobie porusza czytelnika ( w tym wypadku mnie) a o to właśnie chodzi w poezji - skłonić do zastanowienia.

Pozdrawiam.

[lczerwosz]

znów ktoś popełnił samobójstwo
nie wierzysz co skłania do utraty
wewnętrzny skowyt istnienia

ustalone reguły gry

powolne konanie na oczach
wszystkich i nikogo
czy szybka decyzja i koniec
między jednym zdaniem

potasowane karty

to już nie wyścig z czasem
to zatrzymanie w nostalgii odrzucenia
świadomy wybór upór wytrwałość

pozostawione ślady na piasku

ta wersja dużo lepsza.
Takie pytanie, czy potasowane karty to rozrzucone karty. Normalnie tasowanie jest czynnością bardzo precyzyjną, trzeba wielkie wprawy w karciarstwie, aby dobrze potasować, nie rozrzucając.

[tabakiera]

Oj, te dopełniaczówki i dosłowność!
"Skowyt istnienia", "reguły gry", nostalgia odrzucenia" - mało wyszukane, prawdę mówiąc. Wiem, są środkiem poetyckim i nie ma embarga na ich stosowanie, ale w nadmiarze i do tego niewyszukane wywołują patos. W połączeniu z inwersjami - jeszcze większy.
Dziwna jest składnia w pierwszej strofie - gdyby "co" zamienić na "że", potem "czy" na "lub" byłoby jaśniej od strony gramatycznej.

Mnie nie zachwycił, choć to pomysł na dobry wiersz.

[Niedzisiejszy]

A mi się ten wiersz podoba
Dla wielu osób samobójstwo stało się jednym z elementów wielkich miast, gdzie możemy zobaczyć prawdziwą mieszaninę kontrastu, gdy po jednej stronie mostu w przepaść rzuca się biedak, pozbawiony środków do życia, a po drugiej stronie szef korporacji, któremu pieniądze i kariera zabiły duszę, odebrały sens istnienia.
Niestety w naszych okropnych czasach częste są komentarze takich śmierci jako: selekcja naturalna, słabe jednostki itp. I to też jest okropne, że dla takie osoby są obrażane nawet po śmierci, jak bardzo ludzie utracili swoje człowieczeństwo, wrażliwość.
Gratuluję Ci pomysłu na wiersz, i świetnego ukazania tego przykrego tematu.
Pozdrawiam