eter

[Alga]

przynieś proszę poduszkę
leży tam gdzie zostawiłam ci
moje ciało wyszperane
spomiędzy wstydu
i błędnego urządzenia świata

[em_]

Jakie ładne wersy Ci się napisały.. Jedna z lepszych miniatur, które tu czytałam

[alchemik]

Powtórzę za em_, chociaż ona też wstawia bardzo ładne miniatury.

[barteczekm]

czytam tu poezję i tak sobie myślę w kontekście innych zaprezentowanych Twoich utworów, że widzę coraz większą odwagę na uzewnętrznienie tego co gdzieś tam jest, obojętnie czy chciane czy nie ale jest. I tego nic nie zmieni. Nawet jakbyśmy chcieli. Przy takich wierszach (z całym szacunkiem do poprzedników, bo każdy jeśli się zachwyca to widzi co chce i nikt nie ma prawa mu tego zmieniać) najmniej chyba jest istotne dopasowanie formy i nazwanie jej - czy to miniaturą a dla innego, skrajnego miniaturzysty wręcz i przegadaniem. Co mam Ci powiedzieć - porusza. W szczególności mocno zaakcentowane frazy o wstydzie w zestawie z proszeniem. Pogubienie świata jako wyszperanie. Wszystko uszyte bolejącą igłą, bez zbędnych słów i dlatego prawdziwie.

[alchemik]

Błędne urządzenie świata to fraza klucz.
Doskonała puenta, choć mogłaby być również tytułem.

A eter?

Coś co nas przenika.
Niematerialny świat, w którym zapisuje się materialność.

Sponiewierana poduszka.
Cudowna metafora, określająca miejsce kobiety w samczym myśleniu.

Mam tylko głęboką nadzieję, że nie jestem takim samcem.

Jurek

[Alga]

Jakie ładne wersy Ci się napisały.. Jedna z lepszych miniatur, które tu czytałam

Em_ - jest mi bardzo miło, dziękuję.

Alchemiku - dzięki za powtórzenie oraz powrót.
Tak, czytasz bez trudu, chociaż tutaj dodałeś swoje męskie spojrzenie. Czy tylko odnotowane jako w większości przypadków samcze, czy może błędne ułożenie ścieżek, zepsute nawigacje... albo błędnie wpisane cele podróży.

Barteczekm - dziękuję za pozytyw, a szczególnie za "W szczególności mocno zaakcentowane frazy o wstydzie w zestawie z proszeniem. Pogubienie świata jako wyszperanie. Wszystko uszyte bolejącą igłą, bez zbędnych słów i dlatego prawdziwie."
I tak, poezja to rozbieranie siebie przed lustrem pełnym oczu.

Dziękuję Wam za czytanie i zapis wrażeń.

Pozdrawiam

[alchemik]

Błędy są ponoć rzeczą ludzką.
Błędna nawigacja, spojrzenie bezkrytyczne, albo nazbyt krytyczne.
Może i uczą.
Ale, ile przy tym cierpienia, Algo.