skowyt

[barteczekm]

opustoszały miejsca rozbawione piekłem

będąc poza czasem tracę wzrok
zniekształcając wszystko
pozwalam sobie na dwoistość trwania

rodzi się przesilenie
z wiekiem już coraz słabsze

noszone przez niezliczoną ilość miesięcy
zawsze przy odpowiedniej koniunkturze
niszczy realność od lat budowaną przełomem

zapachniało miętą

niebawem na rozproszonych niebach
ptaki spopielą wnikliwe odruchy wstydu
cykliczne procesje niechęci
pogrzebią siebie w przeźroczach

zatopią nas w skowyt
– ostatnie pewne wersy
wśród zmienności czekania

[pallas]

Peel w wierszu to człowiek stary, który już przeżył wiele.
Zastanawiają mnie pierwsza strofa wiersza, bo dla mnie oznacza idee, które były i się wypaliły. Tym samym podejrzewam, że peel to może już nie stary człek lecz pojęcie samego czasu, które mamy tu upersonifikowane. Dwoistość trwania najprawdopodobniej znaczy to, to, że każdy ma więcej strony. Ma id, ego i super ego. Od zawsze się ze sobą kłócą, ale bez siebie nie są jednością. Pomysły, ideę, ideologie czy też rewolucję przemijają, ale zawsze będzie jakaś nowa. Może być ona w samym człowieku. Lecz zmiany, na które czekamy mogą nas zniszczyć. Zmienią się w skowyt czyli w coś, do czego tak na prawdę nie tęskniliśmy. Ono pozostanie i znów będziemy czekać na to samo lecz w innej formie.

Gryzie mnie słowo niebach, dla mnie zaburza następne rymy.

Piotr

[Marcin Sztelak]

Rezygnacja? Starość? Pogodzenie się z nieuniknionym? Ciekawy, chociaż nieco dołujący wiersz, zmienność czekania - pewnie bezskutecznego...

Pozdrawiam.

[karolek]

.

[coobus]

Gryzie mnie słowo niebach

ja też mam podobne odczucie, choć autor zapewne miał swoją koncepcję pisząc to w takiej formie. I jeszcze myślę nad tą miętą, trudno jakoś mi się wgłębić w jej obecność w tym wierszu. Poza tymi detalami wiersz kwituję