Dopełnienie przeczuć

[coobus]

Osiadło na szarości niczym aureola
blaskiem, co mógł być zorzą lub kawałkiem tęczy,
oderwanym od reszty, kuszącym w ciemności,
jak świeca roztańczona przed obrazem świętym.

Zapatrzyłeś z daleka, gdy szukałeś drogi,
zapatrzyłeś i z bliska, próbując z niej zboczyć.
Ćmą kruchą podążyłeś za światłem podjętym
nim w końcu zrozumiałeś, że to czyjeś oczy.

Przystanąłeś jak ślepiec, co ognia dotyka,
a potem spokój spłynął pod stopy jak fala,
bo zawsze przeczuwałeś, że krąży gdzieś chwila,
gdy trafisz na spojrzenie, co blaskiem zniewala.

Że pali się gdzieś płomień łatwopalnych pragnień,
co płonąc w czyimś ciele, przeniesie się dalej
iskrą pierwszą, co strzeli nad głowami tłumów,
iskrą drugą, w zaciszu kawiarnianej sali,

iskrą trzecią i czwartą, a potem kolejną,
wśród ciepłej letniej trawy, wśród białej pościeli,
wśród wspólnych dni i nocy rozciągniętych w lata,
bez lęku przed popiołem, co głowę wybieli.

[marta zoja]

Zanurzyć się poczuć i trwać tak... W zatrzymaniu nad Twoimi wierszami... W bliskości...

[ELKA]

I pisz mi, i mnie wzruszaj, niech poczuje dusza... dziękuję Coobi.

Pozdrawiam.elka.

[E-ska]

Piękna miłość, wzruszający wiersz. Pozdrawiam.

[Leon Gutner]

Jestem wzruszony .
Przechodzisz sam siebie .
Znów zrobiłeś mi cały wieczór , znów natchnąłeś i dałeś inspirację .

Z uznaniem nieustającym L.G.

[coobus]

Czytającym i komentującym serdeczne dzięki Za to, co w komentarzach .